 |
| My article on 17.09.17 |
Thursday, 21 September 2017
Monday, 4 September 2017
കമ്യൂണിസം ജനാധിപത്യം ബഹുസ്വരത
എന്‍.പി.രാജേന്ദ്രന്‍
പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങള്‍ ശാശ്വതമായി നിലനില്‍ക്കുന്ന ചിന്താപദ്ധതികളാണ് എന്ന് ആര്‍ക്കും ഉറപ്പിക്കാനാവില്ല. മതങ്ങള്‍ ഒഴികെയുള്ള വിശ്വാസസംഹിതകളൊന്നും ഒരു തലമുറയ്ക്കപ്പുറം നിലനില്‍ക്കുക പതിവില്ല. വല്ലതും നിലനിന്നെങ്കില്‍ അവ മതമായി മാറുകയാണ് പതിവ്. കമ്യൂണിസത്തിന് മതത്തിന്റെ സ്വഭാവങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. സ്വര്‍ഗനരകങ്ങള്‍ എങ്ങോ നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ടെന്നും മരണാനന്തരം തരംപോലെ അവിടങ്ങളിലാണ് മനുഷ്യന്‍ എത്തുകയെന്നും പല മതങ്ങളും അനുയായികളെ ഉദ്‌ബോധിപ്പിക്കാറുണ്ട്. വ്യക്തികള്‍ക്കല്ല മനുഷ്യരാശിക്കാണ് കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രത്യയശാസ്ത്രം സ്വര്‍ഗവും നരകവും വാഗ്ദാനം ചെയ്തത്. ചൂഷിതര്‍ക്കു സ്വര്‍ഗവും ചൂഷകവര്‍ഗത്തിനു നരകവും. സ്വര്‍ഗം നേടാന്‍ പല കര്‍മാനുഷ്ഠാനങ്ങളുമുണ്ട്. മതങ്ങള്‍ക്ക് അവകാശപ്പെടാന്‍ കഴിയാത്ത ഒന്ന് പ്രത്യയശാസ്ത്രം നല്‍കുന്നുണ്ട്. ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പിന്‍ബലം, മതത്തിന് അതില്ല.
മനുഷ്യരാശി പല സാമൂഹ്യാവസ്ഥകളിലൂടെ കടന്നുപോയാണ് ഒടുവില്‍ കമ്യൂണിസം എന്ന സ്വര്‍ഗത്തിലെത്തുക എന്നും അത് അനിവാര്യമാണെന്നുമെല്ലാമുള്ള സിദ്ധാന്തങ്ങള്‍ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു അടുത്ത കാലം വരെ. ഫ്യൂഡലിസത്തില്‍നിന്ന് മുതലാളിത്തത്തിലേക്കും അവിടെ നിന്നു സോഷ്യലിസത്തിലേക്കും പിന്നെ കമ്യൂണിസത്തിലേക്കും സമൂഹംഎത്തും. അനന്തരം സ്റ്റേറ്റ് എന്ന സംവിധാനം കൊഴിഞ്ഞു പോകും. ചൂഷണരഹിതവും സമ്പദ്‌സമൃദ്ധവും ആയ സമത്വസുന്ദരവ്യവസ്ഥിതി ഇതോടെ ഉയര്‍ന്നുവരും. ഇങ്ങനെയാണ് തടിച്ച ഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ പറയുന്നത്. മുതലാളിത്തം അതിന്റെ ആഭ്യന്തരവൈരുദ്ധ്യങ്ങളും സംഘര്‍ഷങ്ങളുംകൊണ്ട് തകര്‍ന്നുതരിപ്പണമാകും. അതിന് ഒരു തള്ളുവെച്ചുകൊടുക്കേണ്ട പണിയേ തൊഴിലാളിവര്‍ഗം ചെയ്യേണ്ടൂ. ഇതെല്ലാം അനിവാര്യമാണ്. പിന്നെയെന്തിന് വെറുതെ പോരാട്ടവും വിപ്ലവവും മറ്റും നടത്തണമെന്ന് ചിലരെല്ലാം ചോദിക്കാറുണ്ട്. നടക്കാന്‍ പോകുന്നതെല്ലാം ജാതകത്തില്‍ ഉണ്ടാവുമെങ്കില്‍ പിന്നെയെന്തിന് അതുനോക്കി നമ്മള്‍ തീരുമാനമെടുക്കണം, എല്ലാം അനിവാര്യമായും സംഭവിക്കില്ലേ എന്ന ചോദ്യത്തെ വിശ്വാസികള്‍ അവഗണിക്കാറുള്ളതുപോലെ, കമ്യൂണിസമതവിശ്വാസികള്‍ ചോദ്യങ്ങളെ അവഗണിക്കാറേ ഉള്ളൂ.
മനുഷ്യരാശിയുടെ ഭാവി പ്രവചനീയമല്ല. ശാസ്ത്രത്തിന്റെ വികാസപരിണാമങ്ങള്‍ പോലും പ്രവചനീയമല്ല. ഇന്നു സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സംഗതിയും ഒരു ദശകം മുമ്പുപോലും ആര്‍ക്കും പ്രവചിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലെപ്പോഴോ അമേരിക്കന്‍ ഇന്റലക്ച്വല്‍ പ്രോപ്പര്‍ട്ടി റൈറ്റ്‌സ് ഓഫീസിന്റെ തലവന്‍ വിരമിക്കുമ്പോള്‍ പറഞ്ഞത്, കണ്ടുപിടിക്കാവുന്നതെല്ലാം കണ്ടുപിടിക്കപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞെന്നും ഇനി ഈ ഓഫീസ് അടച്ചുപൂട്ടുകയാവും നല്ലത് എന്നുമാണത്രെ. അന്നു ഒരു വര്‍ഷം ഉണ്ടാകുന്നതിനേക്കാള്‍ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങള്‍ ഇന്ന് ഓരോ ദിവസവും ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്. ആരും സ്വപ്‌നത്തില്‍പ്പോലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത വലിയ മാറ്റങ്ങളും ഉണ്ടാകുന്നു. പോകട്ടെ, സോവിയറ്റ് കമ്യൂണിസം തകരുമെന്നും ആ സ്റ്റേറ്റ് മാര്‍ക്‌സ് പ്രവചിച്ച(!) പോലെ കൊഴിഞ്ഞുവീഴുമെന്നും സോവിയറ്റ് കാര്യങ്ങള്‍ ഭൂതക്കണ്ണാടി വെച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന സി.ഐ.എ. തലവനു പോലും പ്രവചിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല എന്നോര്‍ക്കണം.
ദീര്‍ഘകാലത്തേക്കുള്ള പദ്ധതികള്‍ മുന്‍കൂട്ടി ആസൂത്രണം ചെയ്യുക അതുകൊണ്ടുതന്നെ അസാധ്യവും പ്രയോജനരഹിതവുമാണ്. അഞ്ഞൂറു വര്‍ഷമെങ്കിലുമായി ലോകത്തിന്റെ മാറ്റത്തിനു വേഗത കൈവന്നിരിക്കുകയാണ്. അഞ്ഞൂറു വര്‍ഷം മുമ്പുള്ള ലോകാവസ്ഥ ഒരു പക്ഷേ, ആയിരത്തഞ്ഞൂറു വര്‍ഷം മുമ്പത്തെ ലോകാവസ്ഥയില്‍നിന്നു വലുതായൊന്നും മാറിയിരുന്നില്ലെന്ന് പല വിദഗ്ദ്ധരും ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്നു കാണുന്ന സ്ഥാപനങ്ങളും ഉപകരണങ്ങളും സംവിധാനങ്ങളും രാഷ്ട്രങ്ങളും ഉണ്ടായത് അഞ്ഞൂറു വര്‍ഷത്തിനിടയിലാണ്. കഴിഞ്ഞ അമ്പതു വര്‍ഷം കൊണ്ടുണ്ടായ മാറ്റം അതിനു മുമ്പത്തെ അഞ്ഞൂറു വര്‍ഷത്തിനകം ഉണ്ടായ മാറ്റത്തിന്റെ പല മടങ്ങുവരും. സമൂഹബന്ധങ്ങള്‍, അന്താരാഷ്ട്ര അവസ്ഥ, വന്‍ശക്തികളുടെ ഉയര്‍ച്ച താഴ്ചകള്‍ എന്നീ കാര്യങ്ങളില്‍ 1900ത്തിനു ശേഷമുള്ള ഓരോ ഇരുപതു വര്‍ഷംകൊണ്ടുണ്ടായ മാറ്റങ്ങള്‍പ്പോലും എത്ര അവിശ്വസനീയമായിരുന്നു എന്ന് പ്രശസ്ത ചിന്തകനും ജിയോ പൊളിറ്റിക്കല്‍ ഫോര്‍ക്കാസ്റ്ററുമായ ജോര്‍ജ് ഫ്രീഡ്മാന്‍ നെക്സ്റ്റ് ഹന്‍ഡ്രഡ് ഇയേഴ്‌സ് എന്ന കൃതിയില്‍ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. രാജ്യങ്ങള്‍ക്കകത്തെ സ്ഥിതി പോലും അപ്രവചനീയങ്ങളാണ്. എന്നിരിക്കെ, വരാന്‍ പോകുന്ന നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കു ബാധകമായ പ്രവചനങ്ങള്‍ നടത്താന്‍ എങ്ങനെ കാള്‍ മാര്‍കസിനു കഴിയാനാണ്.
കാള്‍ മാര്‍ക്‌സിന്റെ പാണ്ഡിത്യത്തെയോ നീണ്ട കാല ഗവേഷണങ്ങളിലൂടെയുള്ള കണ്ടെത്തലുകളെയോ അപ്പടി തള്ളിക്കളയാന്‍ ആര്‍ക്കും കഴിയില്ല. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ വ്യവസായ ഉത്പാദന വ്യവസ്ഥയുടെ അന്തര്‍ഘടന അദ്ദേഹം സൂക്ഷ്മമായി വിലയിരുത്തിയിട്ടുണ്ട്. മറ്റൊരു സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രജ്ഞനും അത്രത്തോളം കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല എന്നാണ് ഇക്കാര്യം പഠിച്ച പലരും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, മാര്‍ക്‌സ് പ്രവചിച്ച രീതിയിലല്ല കാലം മുന്നോട്ടുപോയത്. ഒടുവില്‍ മാര്‍ക്‌സ് അല്ല ജയിച്ചത് ആഡം സ്മിത്താണ്. വ്യക്തികളുടെ സ്വാര്‍ത്ഥനേട്ടങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടിയുള്ള നിയമപരമായ പരിശ്രമങ്ങളാണ് രാഷ്ട്രങ്ങളെ സാമ്പത്തികവളര്‍ച്ചയിലേക്കു നയിക്കുന്നത് എന്നു വെല്‍ത്ത് ഓഫ് നേഷന്‍സ് എന്ന കൃതിയില്‍ അദ്ദേഹം എഴുതിവെച്ചതാണ് ആഗോളീകരണകാലത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനാദര്‍ശമായിരിക്കുന്നത്. ലോകം സോഷ്യലിസത്തിലേക്കും കമ്യൂണിസത്തിലേക്കും മാത്രമേ പോകൂ എന്നു ഉറച്ചുവിശ്വസിച്ചിരുന്നവരായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുയായികളെല്ലാം. അതുകൊണ്ടാണ് ചൈനയില്‍ കമ്യൂണിസം മുതലാളിത്തത്തിലേക്ക് പിന്‍മടങ്ങുകയല്ലേ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോള്‍, മനുഷ്യന്‍ കുരങ്ങനിലേക്കു മടങ്ങുമോ എന്ന മറുചോദ്യം ഇ.എം.എസ് നമ്പൂതിരിപ്പാട് ചോദിച്ചത്. ജീവജാല പരിണാമത്തോളം സുദൃഢമാണ് സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥകളുടെയും പരിണാമമെന്നു അദ്ദേഹവും ആ പ്രത്യയശാസ്ത്രം മുറുകെപ്പിടിച്ചവരും വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. 1990കള്‍ക്കു ശേഷമുള്ള കമ്യൂണിസത്തിന്റെ തിരിച്ചടികള്‍ക്കൊന്നും വിശ്വസനീയ വിശദീകരണം കണ്ടെത്താന്‍ കമ്യൂണിസ്റ്റ് ആചാര്യന്മാര്‍ക്കു കഴിയാതെ പോയതും ഇക്കാരണം കൊണ്ടുതന്നെയാണ്.
ഇന്ത്യന്‍ സവിശേഷതകള്‍
കാള്‍ മാര്‍ക്‌സ് പ്രവാചകനൊന്നുമല്ല. പ്രവാചകന്മാര്‍ക്കുപോലും അവര്‍ ജീവിച്ച പ്രദേശങ്ങള്‍ക്ക് അപ്പുറമുള്ള ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ് പരിമിതമായിരുന്നു. ഭൂമി ഉരുണ്ടതാണോ പരന്നതാണോ എന്നുപോലും അറിയുമായിരുന്നില്ല. ഇന്ത്യന്‍ സാഹചര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും പ്രത്യേകതകളെക്കുറിച്ചള്ള കാള്‍ മാര്‍ക്‌സിന്റെ നിരീക്ഷണങ്ങളുടെ പോരായ്മകള്‍ ഡോ.രാംമനോഹര്‍ ലോഹ്യയെപ്പോലുള്ള സോഷ്യലിസ്റ്റ് ചിന്തകര്‍ മുമ്പേ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയതാണ്. മാര്‍ക്‌സിന് എന്തെങ്കിലും കുറവുകളുണ്ട് എന്നു സമ്മതിക്കാന്‍ മാര്‍ക്‌സ് അനുയായികള്‍ക്കു പറ്റില്ലല്ലോ. മാര്‍ക്‌സ് ഇന്ത്യയെക്കുറിച്ച് ധാരാളം പഠിച്ചെഴുതിയിട്ടുണ്ട് എന്നു വാദിക്കാന്‍ അവര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചില ലേഖനങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടാറുണ്ട്്. മാര്‍ക്‌സിന് ഇന്ത്യയുടെ സവിശേഷതയായ ജാതിയെ വേണ്ടത്ര ആഴത്തില്‍ പഠിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ജാതിയും വര്‍ഗവും തമ്മില്‍ വലിയ അന്തരം ഉള്ളതായി അദ്ദേഹത്തിനു തോന്നിയിരുന്നില്ല. അധഃകൃതജാതികളെ തൊഴിലാളിവര്‍ഗമായി പരിഗണിക്കേണ്ട കാര്യമേ ഉള്ളൂ എന്നവര്‍ കരുതിപ്പോന്നു.
നഗരങ്ങള്‍ വരികയും റെയില്‍വെയും മറ്റു ഗതാഗതസൗകര്യങ്ങളും വ്യാപകമാവുകയും ചെയ്യുന്നതോടെ തൊട്ടുകൂടായ്മയും അയിത്തവുമെല്ലാം ഇല്ലാതാവും എന്നു കാള്‍ മാര്‍ക്‌സ് തന്നെ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. റെയില്‍വെയുടെ ഫലമായുള്ള മാറ്റത്തെക്കുറിച്ചുള്ള തന്റെ വിശ്വാസം ശരിയായില്ലെന്നും അദ്ദേഹം പില്‍ക്കാലത്ത് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്നു നഗരങ്ങളില്‍ ഫ്‌ളാറ്റുകള്‍ കൊടുക്കുന്നതുപോലും ജാതിയും മതവും നോക്കിയാണെന്നു നമുക്കറിയാം. മിശ്രഭോജനത്തിലൂടെ ജാതിയെ ചോദ്യം ചെയ്യാമെന്നും മിശ്രവിവാഹത്തിലൂടെ ജാതിയെ ഇല്ലാതാക്കാമെന്നും വിശ്വസിച്ച ശുദ്ധാത്മാക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ന് മിശ്രജാതി വിവാഹത്തിന് ആരും എതിരല്ല. വിവാഹശേഷം ദമ്പതികളും മക്കളും ഏതെങ്കിലും ഒരു ജാതിയോടൊപ്പം ചേരും. പിന്നെ ജാതിക്ക് എന്തു ചേതം!
സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗങ്ങളിലെ ജാതിസംവരണം തൊട്ട് ദലിത് ആദിവാസി പ്രശ്‌നങ്ങള്‍വരെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിക്കു കീറാമുട്ടിയായി തുടരാനുള്ള കാരണം, ആധികാരിക താത്വികഗ്രന്ഥങ്ങളിലൊന്നും ഇന്ത്യയിലെ ജാതിപ്രശ്‌നം പരിശോധിക്കപ്പെടാതിരുന്നതുകൊണ്ടും പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെ ചട്ടക്കൂട്ടിലാക്കി വ്യാഖ്യാനിച്ചുകൊടുക്കാന്‍ ഇന്ത്യയിലെ താത്ത്വികാചാര്യന്മാര്‍ക്കു കഴിയാതെ പോയതുകൊണ്ടുമാണ്. കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടി ജാതിയില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല, പിന്നെയെങ്ങനെ ജാതി തിരിച്ചു സംഘടനയുണ്ടാക്കും എന്ന ചോദ്യത്തിനു മുന്നില്‍ അവര്‍ക്ക് ആദ്യകാലത്തു ഉത്തരംമുട്ടി. ദലിതുകളുടെയും ആദിവാസികളുടെയും പ്രശ്‌നം വേര്‍തിരിച്ച് വേണ്ടത്ര ഗൗരവത്തില്‍ കണ്ടില്ല എന്നതുതന്നെ പരാജയകാരണം.
തുടക്കം മുതല്‍ ആശയക്കുഴപ്പം
ഇന്ത്യയില്‍ നടപ്പിലാക്കേണ്ട നയവും പരിപാടിയും സംബന്ധിച്ച് ആശയക്കുഴപ്പം തുടക്കം മുതലെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് സ്വാതന്ത്ര്യസമരകാലത്തുടനീളവും രണ്ടാം ലോകയുദ്ധകാലത്തു പ്രത്യേകിച്ചും വളരെ പ്രകടമായി. ലോകയുദ്ധത്തില്‍ ജര്‍മനി ഏകപക്ഷീയമായി സോവിയറ്റ് യൂണിയനെ ആക്രമിച്ചപ്പോഴാണല്ലോ ബ്രിട്ടനോടുള്ള കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടി നിലപാട് മാറിയത്. യുദ്ധത്തില്‍ ഇന്ത്യ പങ്കാളിയാകേണ്ടതും ഇന്ത്യക്കാര്‍ മുഴുവന്‍ ബ്രിട്ടന്‍-റഷ്യ-അമേരിക്ക പക്ഷത്തു നില്‍ക്കേണ്ടതും സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ കൂടി ആവശ്യമായിരുന്നു. അതിനൊപ്പം കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിയും ഉറച്ചുനിന്നു. ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യാ സമരത്തെ എതിര്‍ക്കാനും നേതാജി സുഭാഷ് ചന്ദ്ര ബോസിനെ വഞ്ചകന്‍ എന്നു മുദ്രകുത്താനും പ്രേരിപ്പിക്കപ്പെട്ടത് അക്കാരണത്താലാണെന്നു ചരിത്രത്തിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചവര്‍ക്കെല്ലാം അറിയാം.
മുസ്ലിം ലീഗിന്റെ ഇന്ത്യവിഭജനവാദം, '47-ല്‍ കിട്ടിയ സ്വാതന്ത്ര്യം സ്വാതന്ത്ര്യം തന്നെയാണോ, പാര്‍ലമെന്ററി രാഷ്ട്രീയത്തിലേക്കു കടക്കണമോ അതല്ല സായുധസമരംനടത്തി അധികാരം പിടിക്കണമോ, തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ മത്സരിക്കണോ അതല്ല വിപ്ലവം ഉടനെ തുടങ്ങണമോ ...... തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളിലെല്ലാം ആശയക്കുഴുപ്പം നിലനിന്നു. അതിന്റെ ഏറ്റവും ദയനീയമായ ചിത്രം ഇന്ത്യന്‍ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിയുടെ നാലു നേതാക്കള്‍ സ്റ്റാലിന്റെ ഉപദേശം തേടാന്‍ രഹസ്യമായി മുങ്ങിക്കപ്പലില്‍ കയറി മോസ്‌കോവിലേക്കു പോയെന്ന കഥയാണ്. കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരെ പരിഹസിക്കാന്‍ ആരോ ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു കഥയാണിതെന്നേ ആദ്യകാലത്തു തോന്നിയിരുന്നുള്ളൂ. കമ്യൂണിസ്റ്റ് നേതാക്കള്‍തന്നെ ഇതു ശരിവെക്കുകയും ഈ രഹസ്യയാത്രയുടെ ദൃക്‌സാക്ഷിയാണെന്നു അക്കാലത്തു ജീവിച്ചിരുന്ന ചിലര്‍ അവകാശപ്പെടുകയും ചെയ്തതോടെ സംശയം തീര്‍ന്നു. സ്റ്റാലിനില്‍നിന്ന് അന്ന് എന്തു മറുപടിയാണ് കിട്ടിയിരുന്നത്? എന്തു മറുപടി കിട്ടാന്‍, സഞ്ജയന്റെ കഥയില്‍ വഴിപോക്കന്‍ മദ്യപന്മാരോട് പറഞ്ഞതുപോലെ 'അയ്യോ എനിക്കൊന്നുമറിയില്ലേ ഞാന്‍ മാവിലായിക്കാരനാണേ..'എന്ന മറുപടിയാണ് കിട്ടിയത്. ഇന്ത്യന്‍ സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ചുള്ള വഴി ഇന്ത്യന്‍ പാര്‍ട്ടി തീരുമാനിക്കണം എന്നതായിരുന്നുത്രെ സ്റ്റാലിന്റെ മറുപടി.
കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടി പിന്നെ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ മത്സരിച്ചു. അബദ്ധത്തില്‍ ആദ്യനിയമസഭാതിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ കേരളത്തില്‍ ഭരണത്തില്‍ വന്നു.(കമ്യൂണിസ്റ്റ് വിരുദ്ധപക്ഷത്തിന്റെ മണ്ടത്തരങ്ങള്‍ കൊണ്ടുതന്നെ). ആ ഭരണത്തെയും പിരിച്ചുവിടല്‍ വരെ എത്തിച്ച തുടര്‍സംഭവങ്ങളെയും ഇവിടെ വിലയിരുത്തുന്നില്ല. ഒരു കാര്യം മാത്രം പറയാം. പിന്നെയും ഇരുപതു വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞ് പ.ബംഗാളില്‍ അധികാരത്തില്‍വന്ന ജ്യോതിബസു മന്ത്രിസഭയേക്കാള്‍ ലക്ഷ്യബോധത്തോടെയുള്ള ഭരണമായിരുന്നു 1957-ലേത് എന്ന് ഇന്നു നമുക്കു വിലയിരുത്താന്‍ കഴിയും. ഭൂപരിഷ്‌കരണത്തിന് അപ്പുറം എന്താണ് ഒരു സംസ്ഥാനത്തെ ഭരണംകൊണ്ടു ചെയ്യാന്‍ കഴിയുക എന്ന കാര്യത്തില്‍ ഒരു പിടിയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിക്ക്. കേരളത്തില്‍ അമ്പത്തേഴില്‍ കാര്‍ഷികബന്ധനിയമം, വിദ്യാഭ്യാസബില്‍ എന്നിവ കൊണ്ടുവരിക മാത്രമല്ല ബിര്‍ലയെക്കൊണ്ടുവന്ന് വ്യവസായവല്‍ക്കരണത്തിനു തുടക്കം കുറിക്കാന്‍ വരെ ശ്രമിച്ചില്ലേ? ബംഗാളില്‍ ഇങ്ങനെയൊന്നും ചിന്തിച്ചുപോലുമില്ല. ഭൂപരിഷ്‌കരണം നടപ്പാക്കി, പിന്നെയൊന്നും ചെയ്യാനില്ല. ഭൂപരിഷ്‌കരണത്തിന്റെ ഫലം ഒരു തലമുറയിലേ നിലനില്‍ക്കൂ. അവരുടെ മക്കള്‍ വിദ്യാഭ്യാസം നേടി ജോലിക്കുപോകുന്നില്ലെങ്കില്‍ ജീവിതം ദുരന്തമാകും. കാരണം, ഭൂപരിഷ്‌കരണത്തിലൂടെ ലഭിച്ചിരിക്കുക തുണ്ടുഭൂമിയാണ്. ഓരോ തലമുറ പിന്നിടുമ്പോഴും അതു വിഭജിക്കപ്പെടും. അടുത്ത തലമുറയ്ക്കു കൃഷി ചെയ്യാന്‍ എവിടെ ഭൂമി? കൃഷിയുമില്ല വ്യവസായവുമില്ല എന്നതായി അവസ്ഥ. ഇനിയൊരിക്കലും തിരിച്ചുവരാത്ത വിധം അവിടെ പാര്‍ട്ടി പിറന്തള്ളപ്പെട്ടതിലല്ല അദ്ഭുതം, അങ്ങനെ പിറന്തള്ളപ്പെടാണ്‍ 34 വര്‍ഷമെടുത്തതിലാണ്.
തകര്‍ച്ചയ്ക്കു ശേഷം
ബൂര്‍ഷ്വാ ഭരണഘടനയ്ക്കു കീഴില്‍ ചെറിയ പ്രദേശങ്ങളില്‍ അധികാരത്തിലെത്തിയാല്‍ എന്തെല്ലാം ചെയ്യാം എന്ന കാര്യത്തിലുള്ള വ്യക്തതയില്ലായ്മയെക്കുറിച്ചാണല്ലോ പറഞ്ഞത്. 1990 കാലത്ത് സോവിയറ്റ് യൂണിയനും മറ്റു കമ്യൂണിസ്റ്റ് രാജ്യങ്ങളും തകര്‍ന്നപ്പോള്‍പ്പോലും കാര്യമായ വീണ്ടുവിചാരമുണ്ടായില്ല എന്നതാണ് അദ്ഭുതം. ഞങ്ങളുടെ കാലത്ത് ഇനി മാറ്റമുണ്ടാകില്ല എന്നു ബോധ്യപ്പെട്ടതായി ഇ.എം.എസ് തന്നെ അന്നെഴുതി. ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ തിരിച്ചടിക്കു ശേഷം 1992-ല്‍ മദ്രാസില്‍ നടന്ന പതിനാലാം പാര്‍ട്ടി കോണ്‍ഗ്രസ് അംഗീകരിച്ച അന്താരാഷ്ട്ര പ്രമേയത്തില്‍ ഈ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ ലോകത്തെ പുരോഗമന വിപ്ലവശക്തികളെ നിരാശയിലാഴ്ത്തിയതിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നുണ്ട്. തിരിച്ചടികളുടെ കാരണങ്ങളെക്കുറിച്ചോ ഭാവിയെക്കുറിച്ചോ കാര്യമായ നിരീക്ഷണങ്ങളൊന്നുമില്ല. ഗോര്‍ബച്ചേവ് എന്ന ഒരാള്‍ മാത്രമുണ്ട് പ്രതിക്കൂട്ടില്‍. ഈ അവസ്ഥ ഇന്നും മാറിയിട്ടില്ല. എന്നാല്‍, ചൈനക്കാര്‍ എത്രയോ ബുദ്ധിവാന്മാരാണ്. പൂച്ചയുടെ നിറം നോക്കേണ്ട, അത് എലിയെ പിടിച്ചാല്‍മതി എന്ന തത്ത്വത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിയുടെ കൊടിയും ബോര്‍ഡും മാറ്റിയില്ല, നയങ്ങള്‍ അപ്പടി മാറ്റി. ഏതു മുതലാളിത്തരാജ്യത്തിനും മുതലാളിത്തം എങ്ങനെ വേണം നടപ്പാക്കാന്‍ എന്നു പഠിക്കാവുന്ന രാജ്യമായി ചൈനയെ മാറ്റിയത് അവിടെ ഇളക്കമില്ലാതെ നിലനിന്ന കമ്യൂണിസ്റ്റ് ഭരണകൂടമാണ്. എങ്ങനെയും പണമുണ്ടാക്കാം, ചെലവഴിക്കാം. ഒറ്റ വിലക്കുമാത്രം-സ്വാതന്ത്ര്യത്തെക്കുറിച്ചു ഒരക്ഷരം മിണ്ടരുത്.
ഇന്ത്യയില്‍ സി.പി.ഐ. തിരിച്ചറിഞ്ഞേടത്തോളം സി.പി.എം. പുതിയ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല എന്നു പറയാതെ തരമില്ല. പഴയ പ്രത്യയശാസ്ത്രം അവരുടെ കൈകളെയല്ല മനസ്സുകളെയാണ് ഇപ്പോഴും ബന്ധിതമാക്കിയിട്ടുള്ളത്. ഇനി വിപ്ലവവും കമ്യൂണിസവുമൊന്നും ഇല്ല എന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞതിന്റെ സുഖത്തില്‍ പഴയ കാലത്തെ വൃദ്ധനമ്പൂതിരിമാരെപ്പോലെ വെടിവെട്ടവും നേരമ്പോക്കുമായി സുഖിച്ചുകഴിയുകയായിരുന്നു ഒടുവില്‍ മുഖ്യമന്ത്രിസ്ഥാനത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ ഇ.കെ.നായനാര്‍. ചൈന മുതലാളിത്തത്തിലേക്കു പോയപ്പോള്‍ ഇവിടെ കമ്യണിസവുമില്ല, മുതലാളിത്തവുമില്ല എന്ന രണ്ടുംകെട്ട അവസ്ഥയിലായി. ചൈനീസ് രീതി ഇന്ത്യയില്‍ അതേപടി അനുകരിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. അവിടെ ഇപ്പോഴും കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിയുടെ ഏകാധിപത്യ ഭരണമാണ്. സമ്പദ്ഘടനയേ മുതലാളിത്തത്തിലേക്കു മാറ്റിയിട്ടുള്ളൂ. രാജ്യത്ത് ഏകാധിപത്യം നിലനില്‍ക്കുന്നതുകൊണ്ട് പാര്‍ട്ടിക്കകത്തും ഏകാധിപത്യം നിലനിര്‍ത്താന്‍ കഴിയും.
ഇന്ത്യയില്‍ പാര്‍ട്ടിക്കകത്ത് ഇപ്പോഴും ഏകാധിപത്യമാണ്്. പുറത്തു ജനാധിപത്യമാണുതാനും. ഇങ്ങനെ അധികകാലം നിലനില്‍ക്കുക സാധ്യമല്ല. അകത്തെ ഏകാധിപത്യവും അവസാനിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അകത്തു ശുദ്ധവായു കടന്നാല്‍ പാര്‍ട്ടി ശ്വാസം മുട്ടി മരിക്കുമെന്നു എം.എന്‍.വിജയന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷേ, വിജയന്‍മാസ്റ്റര്‍ കൂടി പിന്താങ്ങിയിരുന്ന വി.എസ്.അച്യുതാനന്ദന്‍ ചെയ്ത വലിയ സേവനം അതിനകത്തേക്കു കുറെ ശുദ്ധവായു കടത്തി എന്നതാണ്. ഏകാധിപത്യത്തെ അദ്ദേഹം വിജയകരമായി ചോദ്യം ചെയ്തു. അത്രയും ഗുണമുണ്ട്. സി.പി.എം. ഒരു ജനാധിപത്യ പാര്‍ട്ടി ആകുന്നില്ലെങ്കില്‍ പാര്‍ട്ടി പൊട്ടിത്തെറികളെ നേരിടേണ്ടതായി വരും. ബൂര്‍ഷ്വാ ജനാധിപത്യം എന്നു നിരന്തരം ആക്ഷേപിച്ചിട്ടുള്ളതാണെങ്കിലും ആ ജനാധിപത്യത്തെ ഇന്നു രാഷ്ട്രീയമായി പാര്‍ട്ടി സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. സംസ്ഥാനത്തും കേന്ദ്രത്തിലും അധികാരം പിടിക്കാന്‍ അതാവശ്യമാണ് എന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം അത് അംഗീകരിക്കുന്നത് തത്ത്വദീക്ഷയില്ലായ്മയാണ്. ജനാധിപത്യത്തെ ഒരു ജീവിതരീതിയും സംസ്‌കാരവുമായി അംഗീകരിച്ചേ മതിയാവൂ. അതംഗീകരിക്കാത്ത പാര്‍ട്ടിക്കു ഒരു ജനാധിപത്യസമൂഹത്തില്‍ ഭാവിയില്ല.
ജനാധിപത്യസംസ്‌കാരം
ജനാധിപത്യസംസ്‌കാരം മനസ്സുകൊണ്ട് സ്വീകരിക്കാത്തതാണ് രാജ്യത്തെ എല്ലാ അക്രമങ്ങള്‍ക്കും അഹിംസകള്‍ക്കും കാരണം. കൊലയും പ്രതികാരകൊലയും കേരളത്തില്‍ മാത്രം ഇല്ലാതായാല്‍ പോരല്ലോ. അതു രാജ്യത്തെമ്പാടും ഇല്ലാതാകണം. രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ മാത്രം പോര സഹിഷ്ണുത, മതത്തില്‍ അതിലേറെ വേണം. എഴുപതു വര്‍ഷമായി ഈ നാട് ഒരു ഭരണഘടനയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് മുന്നോട്ടുപോകുന്നത്. അതിന് ആധാരമായ അടിസ്ഥാനതത്ത്വങ്ങളുണ്ട്. ഇന്ത്യന്‍ ജുഡീഷ്യറി സംഭാവന ചെയ്ത ആശയമാണെങ്കിലും, കൃത്യമായി നിര്‍വചിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും അടിസ്ഥാനഘടനയെയും അടിസ്ഥാനമൂല്യങ്ങളെയും മാറ്റിമറിക്കുന്ന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ ചെറുത്തേ തീരൂ. നിയമവാഴ്ച എന്ന സങ്കല്പം കാത്തുസൂക്ഷിച്ചേ തീരൂ. ആള്‍ബലവും തിണ്ണമിടുക്കും ആയുധശേഷിയും പണക്കൊഴുപ്പുമാവരുത് ശരിതെറ്റുകളെ തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള മാനദണ്ഡം.
നിയമവാഴ്ചയാണ് ഏറ്റവും പ്രധാനം. പല മതങ്ങളും ആചാരങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും ഭാഷകളും വേഷങ്ങളുമുള്ള രാജ്യത്ത് പരസ്പരം ആദരിച്ചും അംഗീകരിച്ചും ഇഷ്ടമില്ലാത്തതുപോലും കുറെയെല്ലാം സഹിച്ചും മാത്രമേ സമാധാനത്തോടെ മുന്നോട്ടുപോകാന്‍ കഴിയൂ. ഒരു തര്‍ക്കവും കായികബലം ഉപയോഗിച്ച് തീര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൂടാ. കേരളത്തിലെ പാര്‍ട്ടി ഓഫീസ് തര്‍ക്കം തീര്‍ക്കുന്ന വിഷയത്തിലാണെങ്കിലും ശരി അയോധ്യയിലെ തര്‍ക്കസ്ഥലത്തെക്കുറിച്ചുള്ളതായാലും ശരി. രണ്ടിടത്തും നിയമപരമായ മാര്‍ഗത്തിലൂടെ വേണം പരിഹാരമുണ്ടാക്കാന്‍. ജനാധിപത്യത്തില്‍ പാര്‍ട്ടികള്‍ക്കും സംഘടനകള്‍ക്കും ശബ്ദമുയര്‍ത്താം. കേന്ദ്രഭരണത്തിന്റെയും ഭരണകക്ഷിയുടെയും ബലത്തില്‍ പല പല സേനകള്‍ രാജ്യത്തുടനീളം നാശം വിതയ്ക്കുകയാണ്. ജനാധിപത്യവ്യവസ്ഥയുടെ നേര്‍ക്കു വാളുയര്‍ത്താന്‍ ഇത്തരക്കാരെ അനുവദിച്ചുകൂടാ.
ആയിരക്കണക്കിന് വര്‍ഷങ്ങളായി തുടരുന്നു എന്ന ഒറ്റക്കാരണം കൊണ്ടുമാത്രം എന്തെങ്കിലും ആചാരമോ അനുഷ്ഠാനമോ ലോകാവസാനം വരെ തുടരണമെന്നു വാദിക്കുന്നത് ബുദ്ധിശൂന്യമാണ്. ഓരോ ശരിയും ഓരോ കാലത്തിന്റെ ശരിയാണ്. വിശ്വാസങ്ങള്‍ എത്രകാലം വേണമെങ്കിലും തുടരാം. പക്ഷേ, ഒരു മതഗ്രന്ഥത്തിലും എല്ലാ കാലത്തേക്കുമുള്ള സത്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവുകയില്ല. ദൈവം പറഞ്ഞതാണ് എന്നെല്ലാം അവകാശപ്പെടുമെങ്കിലും അതുപോലും സാധാരണ മനുഷ്യരാണ് എഴുതിയതും പിന്നെ പകര്‍ത്തിയതും വ്യാഖ്യാനിച്ചതും കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തതുമെല്ലാം. അവയിലെല്ലം പുതിയ വിജ്ഞാനം തിരുത്തുകള്‍ വരുത്തിക്കൊണ്ടേ ഇരിക്കും. ഇനിയും ആയിരം വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞാല്‍ എന്താവും മനുഷ്യര്‍ പറയുന്നതും വിശ്വസിക്കുന്നതും? ഒരു പ്രവചനവും സാധ്യമല്ല. മനുഷ്യരാശി തന്നെ നിലനില്‍ക്കുമോ? ഇരുനൂറു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം ഭൂമിയില്‍ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയില്ല, അന്യഗോളങ്ങളില്‍ പാര്‍ക്കേണ്ടിവരും എന്ന ലോകപ്രശസ്ത ശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ സ്റ്റീഫന്‍ ഹോക്കിങ്ങ് ഈയിടെ പറഞ്ഞതായി വായിച്ചു. വിശ്വാസങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടിയും അഭിപ്രായങ്ങളെച്ചൊല്ലിയും മനുഷ്യരെ കൊല്ലരുത്-ഏതു വിശ്വാസമാണ്, ഏതു അഭിപ്രായമാണ് തെറ്റുക എന്നാര്‍ക്കറിയാം.
ബഹുസ്വരത തന്നെ ജീവന്‍
ഹിന്ദുമതം പോലെ ബഹുസ്വരതയുള്ള ഒരു മതം ലോകത്തു വേറെയില്ല. വിശ്വാസങ്ങളും ആരാധനാരീതികളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളുമെല്ലാം ഓരോ പ്രദേശത്തും വ്യത്യസ്തമാണ്. പലതും പരസ്പരവിരുദ്ധങ്ങളുമാണ്. മാംസഭക്ഷണം ഹിന്ദുമതം നിരോധിച്ചിട്ടുണ്ടോ ഏതെങ്കിലും കാലത്ത്? ഇല്ല ഇല്ല എന്നതിന് നൂറു തെളിവുകള്‍ പണ്ഡിതര്‍ നിരത്തിയിട്ടുണ്ട്. കാവുകളും കുളങ്ങളും സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത് നല്ല കാര്യമാണ്. പക്ഷേ, കാവുകളില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന പല രീതികളും ഇക്കാലത്ത് ബ്രാഹ്മണ്യവും ഉത്തരേന്ത്യന്‍ ആചാരങ്ങളും അനുകരിച്ച് മാറ്റി മറിക്കപ്പെടുന്നത് കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുന്നത് ശരിയാണോ? കേരളീയതയ്ക്കു നേരെ കടുത്ത വെല്ലുവിളികള്‍ കേരളീയരില്‍നിന്നുതന്നെ ഉയര്‍ന്നുവരുന്നു. ഓണാഘോഷത്തെ പരിഹസിച്ചത് ഹിന്ദുത്വാശയങ്ങള്‍ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നവര്‍തന്നെയല്ലേ? മത്സ്യവും മാംസവും നേദിക്കുന്നത് അനാചാരവും പ്രാകൃതവും ആണെന്നു പറയുന്നത് പുതിയ ഫാഷനായി വളര്‍ന്നു വരുന്നു. ബ്രാഹ്മണര്‍ക്കു അത് ഇഷ്ടമല്ലെങ്കില്‍ ചെയ്യേണ്ട. പക്ഷേ, നൂറ്റാണ്ടുകളായി തുടരുന്ന ആചാരങ്ങള്‍ മാറ്റാന്‍ എന്തിനു മറ്റുള്ളവരെ നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നു? ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ വിശ്വാസങ്ങള്‍ക്ക് അനുസരിച്ച് മറ്റെല്ലാവരും അവരുടെ ആരാധനാരീതിയോ ഭക്ഷണശീലമോ വസ്ത്രധാരണശീലമോ എന്തെങ്കിലും മാറ്റണമെന്നു നിര്‍ബന്ധിക്കാമോ?
ഈ ലേഖകന്‍ വളര്‍ന്ന പ്രദേശത്തെ പൗരാണികകാവുകളില്‍ ഉത്സവകാലത്തും ക്ഷേത്രവളപ്പില്‍പ്പോലും സസ്യാഹാരം നിര്‍ബന്ധമായിരുന്നില്ല. ഇപ്പോഴവിടെയെല്ലാം പഴയ രീതികള്‍ തുടച്ചുമാറ്റിയിരിക്കുന്നു. വീടുകളില്‍പ്പോലും ആ നാളുകളില്‍ മത്സ്യം വാങ്ങരുതെന്നു തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നു. ഓണത്തിനും വിഷുവിനും മത്സ്യമാംസങ്ങള്‍ കഴിക്കുന്നവരാണ് തലശ്ശേരിക്കാര്‍. എനിക്കുറപ്പുണ്ട്-പറ്റിയാല്‍ ഇതിനെതിരെയും മതശുദ്ധിയുടെ പേരില്‍ നീക്കമുണ്ടാകും വൈകാതെ. ഇതു ശുദ്ധീകരണമാണ് എന്നവര്‍ കരുതുന്നുണ്ടാവും. ബ്രാഹ്മണരല്ലാത്തവരും ബ്രാഹ്മണരെ അനുകരിച്ച് വലിയ ആളായി മാറാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന പ്രവണതയെക്കുറിച്ച് സാമൂഹ്യശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ മുമ്പേ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഹിന്ദുമതം ബ്രാഹ്മണമതമല്ല എന്നു പറയാതിരിക്കാന്‍ നിവൃത്തിയില്ല. സാസ്തികരെയും, ക്ഷേത്രാരാധനയെ അംഗീകരിക്കാത്തവരെയും അംഗീകരിച്ചിരുന്ന ഒരു മതമാണ് ഹിന്ദുമതം എന്നു പുത്തന്‍ ഹിന്ദുത്വവക്താക്കളോട് ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞുകൊടുക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മറ്റു സംഘടിത മതങ്ങളെ അനുകരിച്ച് ഹിന്ദുമതത്തെയും അങ്ങനെയാക്കി മാറ്റാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതാണ് ഏറ്റവും ഹിന്ദുവിരുദ്ധമായ പ്രവണത എന്നുകൂടി പറയട്ടെ.
(ജന്മഭൂമിയുടെ 2017 ഓണം വിശേഷാല്‍പ്രതി)
Thursday, 31 August 2017
പത്രപ്രവര്‍ത്തകന്‍ സെന്‍സര്‍ ഓഫീസറല്ല
ചില്ലറ വിവാദങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കും എന്നതിനപ്പുറം ഗൗരവമുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമല്ല സെന്‍കുമാര്‍ അഭിമുഖത്തില്‍ ഉന്നയിച്ചിട്ടുള്ളത്. അതേസമയം, അഭിമുഖത്തോടുള്ള സര്‍ക്കാരിന്റെ പ്രതികരണമാണ് വളരെ ഗൗരവുമുള്ള പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തിയിട്ടുള്ളത്. ജനാധിപത്യരാജ്യത്തില്‍ പൗരന് പറയാന്‍ ഭരണഘടനാപരമായി അവകാശമുള്ള പ്രശ്‌നങ്ങളും അഭിപ്രായങ്ങളും മാത്രമാണ് അഭിമുഖത്തില്‍ സെന്‍കുമാര്‍ ഉയര്‍ത്തിയിരുന്നത്. ശരിയും ന്യായവുമായ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ മാത്രമേ ഒരാള്‍ ഉന്നയിക്കാവൂ എന്ന് ഏതു ഭരണഘടനയിലാണുള്ളത്? തെറ്റായ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞാല്‍ അതിനെ ചോദ്യം ചെയ്യാം, വിമര്‍ശിക്കാം, ശരി എന്ത് എന്നു മറുപടി പറയാം. അതാണു ജനാധിപത്യപരമായ സംവാദം. മണ്ടത്തരം പറയുന്നതും കുറ്റമല്ല, ക്രിമിനല്‍ കുറ്റമേ അല്ല.
കേരളത്തില്‍ സാമുദായികസ്പര്‍ദ്ധയുണ്ടാക്കി എന്നും മറ്റുമുള്ള കുറ്റങ്ങള്‍ ഉന്നയിച്ച് സെന്‍കുമാറിന് എതിരേയും അത്തരം പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തി എന്നതിന് സമകാലികമലയാളത്തിനു എതിരേയും കേസ് എടുത്ത ഗവണ്മെന്റ് നടപടിയാണ് ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടേണ്ടത്. മുസ്ലിം മതതീവ്രവാദത്തെപ്പറ്റിയും ജനസംഖ്യാവര്‍ദ്ധനയെക്കുറിച്ചും ലവ് ജിഹാദിനെക്കുറിച്ചുമെല്ലാം അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ അഭിപ്രായങ്ങളിലൊന്നും പുതുമയില്ല, അവയൊന്നും ആരിലും ഞെട്ടലുണ്ടാക്കുകയുമില്ല. അതെല്ലാം കാലങ്ങളായി ഇവിടെ സംഘപരിവാറുകാര്‍ പറഞ്ഞുനടക്കുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്. സെന്‍കുമാറിനെപ്പോലെ, കേരളാപോലീസിന്റെ തലപ്പത്ത് ഇരുന്ന ഒരാള്‍ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞതേ ഞെട്ടലുളവാക്കൂ. അത് പൊതുപ്രവര്‍ത്തകരും നിരീക്ഷകരും പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. സെന്‍കുമാറിന്റെ തെറ്റായ വീക്ഷണത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന നിരവധി ലേഖനങ്ങളും കുറിപ്പുകളും മാധ്യമങ്ങളിലും സാമൂഹ്യമാധ്യമങ്ങളിലും പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇതില്‍ക്കൂടിയെല്ലാം സെന്‍കുമാറിന്റെ അറിവില്ലായ്മയും വര്‍ഗീയമനോഭാവവും തുറന്നു കാട്ടപ്പെട്ടിട്ടുമുണ്ട്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭിപ്രായപ്രകടനങ്ങള്‍ കേരളത്തില്‍ ചെറു പരിഹാസച്ചിരിക്കപ്പുറം വര്‍ഗീയസംഘര്‍ഷമോ സമുദായസ്പര്‍ദ്ധയോ ഉളവാക്കിയുമില്ല.
പൊതുവായി വര്‍ഗീയത വളരുന്നതിനെക്കുറിച്ചോ ഭൂരിപക്ഷവര്‍ഗീയത, ഇന്ത്യയുടെ ഏറ്റവും വിലപ്പെട്ട സൗഭാഗ്യമായ ബഹുസ്വരതയ്ക്ക് ഹാനിയുണ്ടാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചോ സെന്‍കുമാറിന് യാതൊന്നും പറയാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇന്ത്യയൊട്ടാകെ ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പടരുന്ന അരക്ഷിതത്ത്വബോധമോ ഭീതിയോ സെന്‍കുമാറിന് സ്വാഭാവികമായും വിഷയമല്ല. ഭൂരിപക്ഷവര്‍ഗീയതയ്ക്കു പ്രോത്സാഹനവും പ്രേരണയുമാകുംവിധം കേരളത്തിലും മുസ്ലിം ജനവിഭാഗങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ തീവ്രവാദം പെരുകുന്നുണ്ട്. സംഘപരിവാര്‍ പക്ഷത്തുനില്‍ക്കുന്നവര്‍ക്ക് മുസ്ലിം വര്‍ഗീയതയെക്കുറിച്ചേ പറയാനുള്ളൂ. മതേതരത്വപക്ഷത്തു നില്‍ക്കുന്നു എന്നു അവകാശപ്പെടുന്ന വേറെ പലരാകട്ടെ ഹിന്ദുത്വവര്‍ഗീയതയെക്കുറിച്ചേ വേവലാതിപ്പെടാറുള്ളൂ. രണ്ടും ശരിയായ രീതിയല്ല. .യഥാര്‍ത്ഥ മതേതരത്വപക്ഷത്തുനിന്നുകൊണ്ടല്ലാതെ വര്‍ഗീയതയെ നേരിടാനാവില്ല. ഒരു വര്‍ഗീയത അല്ല മറ്റൊരു വര്‍ഗീയതയ്ക്കുള്ള മറുമരുന്ന്.
സെന്‍കുമാര്‍ നടത്തിയ പരാമര്‍ശങ്ങളുടെ പേരില്‍ സമകാലികമലയാളം വാരികയുടെ പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്കെതിരെ കേസ്സെടുക്കാനുള്ള സര്‍ക്കാര്‍ നീക്കം ദുരുദ്ദേശ്യത്തിന്റെയും ബുദ്ധിശൂന്യതയുടെയും മകുടോദാഹരണമാണ്. പത്രപ്രവര്‍ത്തകന്‍ സെന്‍സര്‍ ഓഫീസറല്ല. സംസ്ഥാന പൊലീസ് സര്‍വ്വീസില്‍ ഉത്തരവാദപ്പെട്ട സ്ഥാനങ്ങള്‍ വഹിച്ച ഒരാള്‍ സംസ്ഥാനത്തെ ചില പ്രശ്‌നങ്ങളുമായും സംഭവങ്ങളുമായും ബന്ധപ്പെട്ട് നടത്തിയ വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ അതേപടി പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്താനുള്ള അവകാശം ഭരണഘടന നല്‍കുന്നതാണ്. മുന്‍ ഡി.ജി.പി. ക്കായാലും സാധാരണ പോലീസുകാര്‍ക്കായാലും ലഭിക്കുന്ന അതേ ഭരണഘടനാവകാശമാണ് പത്രപ്രവര്‍ത്തകനും ലഭിക്കുന്നത്. പ്രത്യക്ഷത്തില്‍തന്നെ നിയമലംഘനമാണെന്നുറപ്പുള്ള അപകീര്‍ത്തിയോ രാജ്യദ്രോഹമോ അശ്ലീലമോ ആക്രമണാഹ്വാനമോ ഉള്ള പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ മാത്രേമ പത്രാധിപര്‍ വെട്ടിക്കളയേണ്ടതുള്ളൂ. സെന്‍കുമാര്‍ കേരളത്തിലെ മുസ്ലിങ്ങളെ പാകിസ്ഥാനിലേക്ക് ഓടിക്കണമെന്നൊന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല, അങ്ങനെ പത്രങ്ങള്‍ എഴുതിയിട്ടുമില്ല. അങ്ങനെ രാവും പകലും പറയാറുള്ള വര്‍ഗീയവാദി നേതാക്കള്‍ കേരളത്തില്‍ എത്രയോ ഉണ്ട്. അവര്‍ക്കെതിരേ, അതു പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തുന്ന മാധ്യമങ്ങള്‍ക്കെതിരേ പെറ്റിക്കേസെങ്കിലും എടുത്തിട്ടുണ്ടോ എന്നെങ്കിലും?
സെന്‍കുമാര്‍ പറഞ്ഞത് മലയാളംവാരിക പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയത് കുറ്റമാണെങ്കില്‍, അതെല്ലാം അതേപടി മറ്റു സകല പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളും പുനഃപ്രസിദ്ധീകരിച്ചതും കുറ്റമല്ലേ? എങ്കില്‍, പാര്‍ട്ടി പത്രങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടെ സകല പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങള്‍ക്കും എതിരേയും വരട്ടെ കേസ്. അതാണ് ന്യായം. അതിനു ധൈര്യമുണ്ടോ സര്‍ക്കാരിന്?
(സമകാലിക മലയാളം 2017 ആഗസ്ത് 21 ലക്കത്തില്‍ പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയത്)
Tuesday, 18 July 2017
‘Ban’ on Reporting From Kerala Courts
A year has passed since the kerala courts have become alien grounds to journalists- Of course the situation has changed a lot for the better, but the problem remains unsolved.
Reposting my article published in EPW web exclusive on 27.10.2016
‘Ban’ on Reporting From Kerala Courts
The
entry of the media to the open court to report its proceedings is a
constitutional right, not a special favour of the judges or advocates.
Court proceedings and wider functioning of the judiciary are subjects
that the public have every right to scrutinise. The bar association
activists’ act of preventing the media from entering the courts of
Kerala is illegal, unconstitutional, and hence, punishable.
N P Rajendran (nprindran@gmail.com) is a political columnist, retired deputy editor of Mathrubhumi and former chairman of Kerala Media Academy.
This could be repeated in any other state and even in the national capital. And, as the media in Kerala now realise, the newest and most disturbing threat to the fundamental right to freedom of opinion has come from the corridors of the judiciary, the third pillar of democracy, which had till date upheld the freedom of the press as nothing less than the constitutional right to freedom of expression.
It all started as a dispute between advocates and legal reporters in the compound of the High Court of Kerala in Ernakulam on 19 July. A government public prosecutor was implicated in a molestation case and the lawyers and the bar association came to his defence and rescue. Angry about a not-so-sympathetic report in an English newspaper, lawyers manhandled the reporter. The journalists protested outside the court compound and an advocate was reported to have been beaten up in a minor brawl.
From the next day onwards, there were unprovoked attacks on media persons in the high court compound and in the district courts of Thiruvananthapuram, Kollam, Alappuzha and Kozhikode. The media room in the high court was locked up after forcefully evicting reporters. Reporters were not even allowed to use the lift to go upstairs to meet the court officials or judges. A dozen of them, including a couple of women, were abused and threatened. They had to seek police protection to get out of the court compound. The media room remains closed till date. Violent advocates closed the media room of the Thiruvananthapuram court complex also, after attacking and injuring half a dozen reporters. They put up a board saying, “No Entry for Fourth Gender,” intended as an abusive reference to the fourth estate.
No More an Open Court
The general public might have taken the issue as an ego war or one-upmanship between the so-called third estate and fourth estate, in which they had no interest. But, greater issues are involved, pointed out the spokespersons of media organisations and political leaders. About half a dozen advocates, known to the public as independent observers, boldly stepped out to warn them about the consequences of the media ban in the courts. Sebastian Paul, a former member of Parliament, previously a member of the Press Council of India as well as an advocate in the high court, did not hesitate to reprimand the bar associations for taking an undemocratic stand in the case.
Advocate Kaleeswaram Raj, another prominent lawyer and commentator on legal and public issues, too argued against the authoritarian approach of the advocates’ associations. “The present attempt by a section of advocates, aided by some judges, is an attempt to cover up all nepotism, corruption and anti-people tendencies that are prevailing in the judiciary now,” he accused in an article published in the Mathrubhumi (Raj 2016).
The most disturbing reality is that not many in the high court or lower courts are worried about open courts functioning as closed courts. In a meeting called by the new Chief Justice Mohan Mallikarjunagouda Shantanagoudar, who took office on 22 September 2016, a senior judge went to the extent of commenting that everything runs smoothly in the court now as the media is kept out. “All autocrats believe so” was the quick retort from a senior journalist present at the meeting. The chief justice and other judges realised the unwelcome implication in the comment of the judge and quickly maintained that it should be taken in a jocular spirit.
These cannot be taken as isolated, unthought-of passing comments. Right from the beginning of the tussle, there were attempts on the part of the organisations of advocates to convince others that they should not be taken for granted and that they must be treated as the real authority in the court. This marks the rise of a very dangerous extra-constitutional power centre. Judges, in the beginning, had maintained a neutral position, but soon advocate unions succeeded in creating the impression that media persons were questioning the rights and privileges of the advocates and claiming equal rights in the court.
Dos and Don’ts for Media
Glowing in the reflected glory of the powerful judges and respected legal luminaries, a good number of juniors with not much legal standing believe that they can browbeat all other branches of the democratic system. All issues that cropped up in the initial days were either settled or have become irrelevant; still they refuse to come to an agreement. Advocates’ associations went on raising new demands, virtually prescribing a list of dos and don’ts for the media persons to obey. In all the meetings called by the advocate general and chief justice, media persons had only one request—reporters be allowed to continue using the facilities in the high court to do their job. But, the association leaders raised new demands, most of which were unrelated to the dispute that arose in July. And, almost all demands went to the extent of dictating what to report, how to report, and even who should report news in the court.
In the first reconciliation meeting called by the advocate general in the first week of August, a bar association leader referred to a newspaper carrying a cartoon. What they wanted was an assurance from the media owners that such cartoons and other satirical content that ridicules advocates would be disallowed!
In a letter published in a prominent weekly, a bar association office-bearer wanted a system to “screen” all news about and from judicial institutions. Whether it was to be judicial censorship, nobody knows. Yet another ridiculous demand was that the court be allowed to choose journalists who would report court news.
It is to the credit of the Indian judiciary that it has always upheld the freedom and rights of the press throughout the six decades since independence. There were persons who tried to snub the media saying that the Constitution is silent on the freedom of the press. The concept that freedom of the press is freedom of expression of the citizen as laid down in Article 19(1) of the Constitution had really strengthened the legal and constitutional standing of the press. But, now it is shocking that sections of the judiciary are raising demands that blatantly question the basic concept of a free media.
A nine-member bench of the Supreme Court, led by the legendary Chief Justice P B Gajendragadkar, in the judgment in the Mirajkar case on 3 March 1966, had elucidated the concept of the open court. It said,
"A court of justice is a public forum. It is through publicity that the citizens are convinced that the court renders evenhanded justice, and it is, therefore, necessary that the trial should be open to the public and there should be no restraint on the publication of the report of the court proceedings. The publicity generates public confidence in the administration of justice." (Naresh Shridhar Mirajkar and Ors v State of Maharashtra and Anr (1966); emphasis added)
What more needs to be said?
It is obvious that entry of the media to the open court to report its proceedings is a constitutional right, not a special favour of the judges or advocates. Court proceedings and wider functioning of the judiciary are subjects that the public have every right to scrutinise. The media being the eyes and ears of the people, the very act of preventing their entry into the courts is illegal, unconstitutional, and hence, punishable. Bar association activists behave as if there is no rule of law in the court compound, and they are the lawmakers there.
Supreme Court on Media Freedom
The fundamental issues of media freedom were debated in May 2012, when it was proposed by the Supreme Court that guidelines be given to the media on how to report cases. The media disagreed. Organisations like the Editors Guild, National Broadcasting Association, and Indian Newspaper Society opposed suggestions of the highest court of the country. Senior counsel Rajeev Dhavan opposed the very idea of enforcing guidelines and said it would lead to infringement of the right to free speech and would amount to “pre-censorship.” A five-judge constitutional bench headed by Chief Justice S H Kapadia heard all sides and finally dropped the suggestion as it was convinced that no law empowers the Court to create and enforce guidelines for media reporting. And, now, here in Kerala, bar associations are trying to enforce dos and don’ts for media reporting with judges looking the other way!
Overcrowded bars and their increasing muscle power have come to threaten the smooth functioning of the courts. Hundreds of law graduates join the bars every year and they are a force to reckon with. Inside many of the courts, especially inside high court compounds, there seems to be no authority to maintain peace and ensure the rule of law. What is apparently prevailing is simple muscle power. Police posts are there, but they never even try to discipline the organised, but often unruly, crowds of the young advocates, which most judges fear. The organisational might of the advocates’ associations is such that not a single advocate, except Sebastian Paul, who had to pay a price for his sense of professional ethics, turned up to defend the case of the journalists. But, 101 advocates were
paraded by the bar association to defend the case of a police officer suspended for obstructing and ill-treating the journalists inside the Kozhikode court.
Fence Eating the Crop
It was only recently that another phase of advocates’ agitation erupted in the Madras High Court compound. Organised advocates have been exerting their power to ensure that their writ runs in the judicial realms. There too they were trying to protect their petty group interests. Several hundred lawyers picketed the court campus to pressurise the court to withdraw a notification that empowered the chief justice to debar erring lawyers. And, the court was forced to succumb to the numerical and physical strength of the advocates, and shelve
its plan.
What professional ethics demands from lawyers is a high level of decency and decorum. As per provisions of the Bar Council of India, advocates have the dual responsibility of upholding the interests of the client fearlessly while conducting themselves as officers of the court. Accordingly, they are expected to adhere to the highest standards of probity and honour. An advocate’s conduct should reflect their privileged position in society which derives from the nobility of this profession. In a nut shell, if you are an advocate your service to the common man should be compassionate, moral and lawful.1
The Kerala Union of Working Journalists has taken up the media ban matter with the Supreme Court and also with the Press Council of India. The question is: even if the highest forums assure media persons their freedom of profession, will the organised “trade unions of advocates” care to obey orders? They have not obeyed the chief justice of the Kerala High Court. Is there any apparatus in the judicial system to make them obey?
These are all issues that resemble the proverbial “fence eating the crop.” There are debates and demands on regulating the press, be it self-regulation or otherwise. While this definitely needs to be urgently addressed, new developments point to the urgency of debating whether the media should continue to treat the judiciary as a holy cow, about which nothing is questioned and nothing is investigated, and only eulogies of judges and lawyers are reported. Are courts above the law of the land? “No one should be a judge in his own case” is much more than a judicial principle. But, unfortunately, it seems that it is not applicable to the judiciary.
NOTE
1 The Bar Council of India, available at http://www.barcouncilofindia.org/about/professional-standards/.
References
Naresh Shridhar, Mirajkar and Ors vs State ofMaharashtra and Anr (1966): SCR, SC, 3, p 744, 3 March.
Raj, Kaleeswaram (2016): “Venam Kotathikalilum Swathandrya Samaram” (Freedom Struggle Needed in Judicial Courts also), Mathrubhumi, 30 July.
Friday, 7 July 2017
സി.കേശവന്‍ തുറക്കുന്ന വാതായനങ്ങള്‍
ആരായിരുന്നു സി.കേശവന്‍? വേണമെങ്കില്‍ രണ്ടുവരിയില്‍ ചുരുക്കിപ്പറയാം. അല്ലെങ്കില്‍ ബൃഹദ്ഗ്രന്ഥമെഴുതാം. അദ്ദേഹം സ്വാതന്ത്ര്യസമരസേനാനിയും 1952-53 കാലത്ത് തിരുകൊച്ചി മുഖ്യമന്ത്രിയുമായിരുന്നു. തീര്‍ന്നു.ഇങ്ങനെയൊരാളുടെ ആത്മകഥയില്‍ എന്താണ് പ്രതീക്ഷിക്കാനാവുക? സ്വാതന്ത്ര്യസമരകാലത്തെ കുറെ വീരകഥകള്‍ കാണും, പിന്നെ മുഖ്യമന്ത്രിയാകാന്‍ പെട്ട പാട് വിവരിച്ചുകാണും- മറ്റെന്തു കാണാന്‍!
അല്ലേയല്ല...സി.കേശവന്‍ ജീവിതസമരം എന്ന പേരിലൊരു ആത്മകഥയെഴുതിയിട്ടുണ്ട്. മുഖ്യമന്ത്രിസ്ഥാനം ഒഴിഞ്ഞ കാലത്താണ്-1953-ല്‍-
ഭ്രാന്താലയമായിരുന്ന കേരളം
പക്ഷേ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആ ആത്മകഥ നമുക്കും നമുക്കു ശേഷവുമുള്ള തലമുറകള്‍ക്കും മുന്നില്‍ അവര്‍ കണ്ടിട്ടേ കേട്ടിട്ടോ പോലുമില്ലാത്ത കേരളീയ സമൂഹത്തിന്റെ ചിത്രമാണ് വരച്ചുകാണിക്കുന്നത്. ഇങ്ങനെയും ഒരു കേരളം ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്നു നാം അന്തംവിട്ടിരുന്നു പോകും. വെറുതെയെല്ല, ജാതിഭ്രാന്ത് മൂത്ത ഉത്തരേന്ത്യയില്‍ ജീവിക്കുന്ന ആളായിരുന്നിട്ടുപോലും കേരളത്തില്‍ വന്ന സ്വാമി വിവേകാനന്ദന് കേരളം ഒരു ഭ്രാന്താലയം ആണ് എന്നു തോന്നിയത്.
പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിെന്റ അവസാനകാലത്തുപോലും അഞ്ചു രൂപ ശമ്പളമുള്ള ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ഉദ്യോഗം പോലും ഒരു ഈഴവനു ലഭിച്ചിരുന്നില്ല. അതവിടെ നില്‍ക്കട്ടെ...നന്മകളാല്‍ സമൃദ്ധമെന്ന് കവി പാടിപ്പുകഴ്ത്തിയ നാട്ടിന്‍പുറങ്ങളുടെ സ്ഥിതി നോക്കിയാലോ....തിന്മകളുടെ പെരുങ്കളിയാട്ടമായിരുന്നു എങ്ങും. സി.കേശവന്‍ വിവരിക്കുന്നത് തിരുവിതാംകൂറിലെ ഗ്രാമജീവിതമാണ്. ശ്രീപത്മനാഭന്റെ പ്രജകളുടെ കാര്യമാണ്. പൊന്നു തമ്പുരാന്റെ കണ്‍വെട്ടത്തെ പ്രജകളുടെ നരകജീവിതമാണ്.
അയിത്തവും തീണ്ടലും തൊടീലുമുണ്ടായിരുന്നു എന്നു നമുക്കറിയാം. അതിലൊതുങ്ങിയിരുന്നില്ല ജാതിഭ്രാന്ത്. കേശവന്റെ അമ്മാവന്‍ സി.വി.കുഞ്ഞുരാമന്‍ ഹെഡ്മാസ്റ്ററായിരുന്ന സ്‌കൂളില്‍ സ്ഥലംമാറി വന്ന ഒരു അധ്യാപകന് ഈഴവക്കുട്ടികളെ കൈകൊണ്ടു തൊടാന്‍ പോയിട്ട് അടിക്കാന്‍ പോലും വയ്യ. അയിത്തമാകുന്നതാണ് പ്രശ്‌നം. അടിക്കുന്നതു ചൂരല്‍ കൊണ്ടായാലും വൈദ്യുതി പ്രവഹിക്കും പോലെ ചൂരലിലൂടെ അയിത്തം പ്രവഹിക്കുമെന്നു വിശ്വസിച്ച ഒരു യോഗ്യനായിരുന്നു ആ മാസ്റ്റര്‍. അദ്ദേഹം ഈഴവക്കുട്ടികളെ കൈകൊണ്ടോ ചൂരല്‍ കൊണ്ടോ അടിക്കില്ല. ചൂരല്‍ പ്രത്യേകരീതിയില്‍ അവന്റെ ദേഹത്തേക്ക്് ശക്തിയായി എറിയുകയേ ചെയ്യൂ. അടി എറിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന ഈ ഗുരുവിനെക്കുറിച്ച് സി.കേശവന്‍ എഴുതി അവസാനിപ്പിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെ-' ഈ കാട്ടുമാക്കാന്‍ എവിടെപ്പോയി മറഞ്ഞോ എന്തോ'.
ഈ മേല്‍ജാതിക്കാര്‍ കീഴാളരുടെ ജീവിതക്രമങ്ങളിലും ആചാരങ്ങളിലും വേഷഭൂഷാദികളിലുമെല്ലാം അതിക്രമിച്ചു കടക്കുന്നത് സര്‍വസാധാരണമായിരുന്നു. ചില വേഷങ്ങള്‍, ചില പേരുകള്‍, ചില ആചാരങ്ങള്‍ സവര്‍ണര്‍ക്കേ പാടുള്ളൂ. ഒരു ഉദാഹരണം- ഈഴവ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ പേരിനോട് അമ്മ എന്നു ചേര്‍ക്കാന്‍ പാടില്ല. അമ്മ എന്നു പേരിട്ടു ചെല്ലുന്ന കുട്ടികളെ സ്‌കൂളില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍ പോലും വിസമ്മതിച്ചു ചില ഹെഡ്മിസ്ട്രസ്സുമാര്‍! അതു വലിയ വഴക്കും പ്രക്ഷോഭവുമായി. ഈ അമ്മ പ്രശ്‌നം ദീര്‍ഘകാലം പുകഞ്ഞും കത്തിയും തുടര്‍ന്നു.
അമ്മപ്രശ്‌നം പോലെ ഉദയം നിലനിന്ന മറ്റൊരു പ്രശ്‌നമാണ് പണിക്കര്‍ പ്രശ്‌നം. പണിക്കര്‍ മേല്‍ജാതിപ്പേരാണ്. ഒരു വിഭാഗം കീഴ്ജാതിക്കാര്‍ ആ പേരുള്ള ഉപജാതിയായിരുന്നു. പേരൊക്കെ കൊള്ളാം, പക്ഷേ ആ ജാതിപ്പേരോടെ കുട്ടികളെ സ്‌കൂളില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍ പാടില്ല. ഒടുവില്‍ പണിക്കന്‍ എന്നാണെങ്കില്‍ സമ്മതിക്കാം എന്നു കോംപ്രമൈസ് ആക്കി.
മേല്‍മുണ്ട് ലഹള
മേല്‍മുണ്ട് പ്രശ്‌നവും ഒരു ജാതിപ്രശ്‌നമായിരുന്നു. അതു വലിയ ലഹളയായി പല പേരുകളുണ്ട് ഈ വഴക്കിന്. ശീലവഴക്ക്, മുലമാറാപ്പ് വഴക്ക്, ചാന്നാര്‍ ലഹള എന്നിങ്ങനെ-.തിരുവിതാംകൂറില്‍ തുടങ്ങി കൊല്ലം വരെ പടര്‍ന്നു ഇത്. മതംമാറി ക്രിസ്ത്യാനികളായ ഈഴവ യുവതികള്‍ മേല്‍മുണ്ടും മാറുമറപ്പുമായി നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത് നായന്മാര്‍ക്ക് പിടിച്ചില്ല. അടിയും ലഹളയുമുണ്ടായി. അവര്‍ണ സ്ത്രീകള്‍ മാറുമറച്ചാല്‍ പൊതുതെരുവില്‍ അവരുടെ തുണി ഉരിയാന്‍ ചില സവര്‍ണക്കൂട്ടര്‍ മടിച്ചില്ല. സാമൂഹ്യമായ കീഴ്‌വഴക്കങ്ങള്‍ പാലിക്കണമെന്ന നിലപാടാണ് ഏതു കാര്യത്തിലുമെന്ന പോലെ ഇക്കാര്യത്തിലും ഭരണാധികാരികള്‍ സ്വീകരിച്ചത്. മാധവനാര്‍ ദിവാന്‍ ഉത്തരവ് തന്നെ ഇറക്കി-മുല മറച്ചു നടക്കാന്‍ അവകാശമുള്ള പെണ്ണുങ്ങളെ മറ്റു പെണ്ണുങ്ങള്‍ അനുകരിക്കുന്നത് കുറ്റകരമാണ്, ശിക്ഷിക്കുമെന്ന്! ഒടുവില്‍ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകൂടം വേണ്ടിവന്നു ഇടപെട്ട് പ്രശ്‌നം തീര്‍ക്കാന്‍. ഏതു വേഷം ആര്‍ക്കും ധരിക്കാം എന്ന ഉത്തരവ് ഇറങ്ങിയ ശേഷമേ കുഴപ്പം മെല്ലെ കെട്ടടങ്ങിയുള്ളൂ. മുട്ടിനു താഴെ എത്തുന്ന മുണ്ട് ഇടാന്‍ ഈഴവത്തികള്‍ക്ക് അധികാരമില്ലെന്നതും ഇതുപോലെ കാലമെടുത്തുമാത്രം പരിഹൃതമായ ഒരു വിലക്കായിരുന്നു.
ഇതിനു സമാന്തരമായി മേല്‍ജാതി സ്ത്രീകളെയും അലട്ടിയിരുന്ന മറ്റൊരു പ്രശ്‌നവും മുലമറക്കലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. റൗക്ക ഇടുന്നത് ശരിയോ എന്നതായിരുന്നു ചോദ്യം. കൊച്ചിയിലെ ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ റവുക്കയിട്ട് കയറരുത് എന്ന വിലക്ക് പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ട് അവസാനിക്കുമ്പോഴും ഉണ്ടായിരുന്നു. 1890 കാലത്താണ് തന്റെ നാട്ടില്‍ റവുക്ക വരുന്നത് എന്ന് സി.കേശവന്‍ എഴുതുന്നുണ്ട്. അതൊരു കേരളീയ വേഷമല്ല. നായര്‍ സ്ത്രീകളെ മാത്രമല്ല ഈഴവസ്ത്രീകളെയും ഈ പ്രശ്‌നം അലട്ടിയിരുന്നു. റവുക്കയിടാന്‍ പല ഭര്‍ത്താക്കമ്മാരും ഭാര്യമാരെ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. സി.കേശവന്റെ അമ്മാവനായ പ്രമുഖ പത്രാധിപരും എഴുത്തുകാരനുമായ സി.വി.കുഞ്ഞുരാമന്റെ ഭാര്യയെ റവുക്കയിടാന്‍ സി.വി.യുടെ സഹോദരി അനുവദിക്കുമായിരുന്നില്ല. സി.വി.ക്കു പക്ഷേ റവുക്കയോട് എതിര്‍പ്പുണ്ടായിരിന്നില്ല താനും. സി.വി.യുടെ ഭാര്യ അങ്ങനെ പകല്‍ റവുക്ക ഇല്ലാതെയും രാത്രി ഭര്‍ത്താവ് വന്നാല്‍ റവുക്ക ധരിച്ചുമാണ് നടക്കാറുള്ളതത്രെ.
അടിമവ്യാപാരം
സ്‌കൂള്‍ പ്രവേശനം, ഹോസ്റ്റല്‍ പ്രവേശനം, സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗം തുടങ്ങി ഓരോരോ വൈതരണികള്‍ കഷ്ടപ്പെട്ടും പോരടിച്ചുമാണ് പിന്നോക്കക്കാര്‍ മറികടന്നത്. അതു പലതും ചരിത്രഗ്രന്ഥങ്ങളിലും സര്‍ക്കാര്‍ രേഖകളിലും കാണാം. പക്ഷേ, സാമ്പത്തികമായ ചൂഷണങ്ങള്‍ പലതും വിസ്മൃതിയിലാണ്ടുപോയ ദുരിതാനുഭവങ്ങളാണ്. അക്ഷരാര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള അടിമവ്യാപാരം തിരുവിതാംകൂറില്‍ നിലനിന്നിരുന്നു. പെണ്ണുങ്ങളെയും കുട്ടികളെയും വാങ്ങുകയും വില്‍ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സമ്പ്രദായം പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യകാലം വരെ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈഴവര്‍തന്നെയാണ് ഈഴവരെ വാങ്ങുകയും വില്‍ക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നത്. വാങ്ങിയ അടിമകള്‍ക്കു മക്കളുണ്ടായാല്‍ അവരുടെ അവകാശം അടിമയെ വാങ്ങിയ ആള്‍ക്ക് ഉണ്ടാവില്ല എന്നു ഉറപ്പാക്കാന് പ്രത്യേകം ഉത്തരവ് സര്‍ക്കാറിന് ഉറക്കേണ്ടിവന്നു. അടിമവ്യാപാരം 1812-ല്‍ നിയമം മൂലം നിര്‍ത്തലാക്കപ്പെട്ടുവെങ്കിലും പിന്നെയും കുറെക്കാലം നിലനിന്നുപോന്നു. 1.30,000 അടിമകളെ മോചിപ്പിച്ചതിന്റെ വിവരങ്ങള്‍ സര്‍ക്കാര്‍ രേഖകളില്‍ കണ്ടതായി സി.കേശവന്‍ എഴുതുന്നു. അടിമപ്പണത്തിന്റെ പങ്ക് രാജാവിലേക്ക് അടച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്തുപോന്നു.
അത്ഭുതകരമായ ഒരു സംഗതി ജനങ്ങളുടെ മേല്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ഭരണാധികാരികള്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിച്ചിരുന്ന പല നികുതികളും സവര്‍ണര്‍ക്കോ സമ്പന്നര്‍ക്കോ ബാധകമായിരുന്നില്ല എന്നതാണ്. 1751-ല്‍ നടപ്പാക്കിയ തലയറ എന്ന നികുതി അത്തരത്തിലൊന്നായിരുന്നു. പതിനാറു മുതല്‍ അറുപതു വരെ വയസ്സുള്ള ഏഴജാതിക്കാരുടെ എണ്ണം നോക്കിയാണ് കുടുംബങ്ങളില്‍നിന്ന് ഇതു പിരിച്ചുപോന്നത്. 1815-ല്‍ ഇതു നിര്‍ത്തി. തീര്‍ന്നില്ല. സര്‍ക്കാര്‍ വക പൊതുമരാമത്ത് പ്രവര്‍ത്തികള്‍ക്ക് സൗജന്യ ശ്രമദാനം നല്‍കാന്‍ പാവങ്ങള്‍ നിര്‍ബന്ധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. 1810 വരെ ഇതു നിലനിന്നു. ആഭരണം ധരിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം 1813 മുതലേ ലഭിക്കുന്നുള്ളൂ. പ്രത്യേക വിളമ്പരത്തിലൂടെ റാണി പാര്‍വതീഭായി മഹാരാജാവാണ്് ഇതു സാധ്യമാക്കിയത്. വീടുകള്‍ ഓട് മേയുന്നതിനുള്ള അവകാശം അവശജാതിക്കാര്‍ക്ക് സ്വാഭാവികമായി ലഭിക്കുമായിരുന്നില്ല 1812 വരെ. പണ്ടാരവക ചുമടെടുക്കുന്നത് ഈഴവന്റെ പണിയായിരുന്നു. അതിന് പ്രതിഫലം ലഭിച്ചിരുന്നില്ല. പണിയെടുക്കുന്നവന് കൂലി കൊടുക്കേണ്ടത് 'രാജധര്‍മം' ആണ് എന്ന് രാജാവിനു ബോധ്യമാകുന്നത് 1809-ല്‍ മാത്രമാണ്. ഇത്തരം 'രാജധര്‍മ' അധര്‍മങ്ങള്‍ എണ്ണിയാല്‍ത്തീരാത്തത്ര ഉണ്ടായിരുന്നു.
അവശജനങ്ങളെ ചൂഷണം ചെയ്തിരുന്നത് സവര്‍ണരോ ഭരണക്കാരോ മാത്രമായിരുന്നില്ല. ഈഴവര്‍ക്കിടയില്‍നിന്നു തന്നെ ഉയര്‍ന്നുവന്ന ചാന്നാര്‍ വിഭാഗം ചെയ്ത ദ്രോഹം ചെറുതൊന്നുമല്ല. സമുദായശ്രേണിയുടെ മുകള്‍ത്തട്ടില്‍നിന്നിരുന്നവരാണ് ചാന്നാന്മാര്. അവരുടെ വരുതിയിലേ ഓരോ സമുദായത്തിന്റെയും ജാതിപരവും വ്യക്തിപരവും കുടുംബപരവുമായി കാര്യങ്ങള്‍ നടത്താന്‍ പാടൂള്ളൂ. ആറു ചാന്നാന്മാരാണ് പ്രദേശത്തെ വിഭജിച്ച് ഈ ഭരണാധികാരം നിര്‍വഹിച്ചിരുന്നത് എന്നു സി.കേശവന്‍ എഴുതുന്നു. ഒരു കുടുംബത്തിലെ കല്യാണച്ചടങ്ങിന് എല്ലാ അനുമതിയും വാങ്ങിയിട്ടും ആ അധികാരികള്‍ക്ക് എന്തോ അപ്രിയം തോന്നിയതിന് കല്യാണപ്പന്തല്‍ അപ്പടി ചാന്നാന്മാര് വന്നു അടിച്ചുപൊളിച്ച കഥ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. സഹിക്കവയ്യാതെ ആ കുടുംബം ഒന്നടങ്കം ക്രിസ്തുമതത്തില്‍ അഭയം പ്രാപിച്ചു. ഈഴവര്‍ ക്രിസ്തുമതത്തില്‍ ചേര്‍ന്നാല്‍ അവര്‍ക്ക് എല്ലാ സംരക്ഷണവും ലഭിച്ചുപോന്നു. സ്‌കൂള്‍ പ്രവേശനം മുതല്‍ സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗംവരെ അനുവദനീയമാകും.
ഡോ.പല്‍പ്പു നയിച്ച പോരാട്ടം
ആത്മീയവും സാംസ്‌കാരികവും മറ്റുമായ കാര്യങ്ങളില്‍ ഈഴവരെ ഉയര്‍ത്തിയതിന്റെ ധാര്‍മികനേതൃത്വം ശ്രീനാരായണ ഗുരുവിന് ആയിരുന്നെങ്കിലും വിവേചനങ്ങള്‍ക്കും അവഗണനകള്‍ക്കും എതിരെ മുന്നില്‍നിന്നു പോരാടിയത് ഡോ.പല്‍പ്പുവിന്റെ നേതൃത്വത്തിലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു ഘട്ടത്തില്‍ ഗുരുവിനേക്കാള്‍ ജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ആരാധകര്‍ കൂടുതലുണ്ടായിരുന്നത് പല്‍പ്പുഡോക്റ്റര്‍ക്കായിരുന്നു എന്നു സി.കേശവന്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
സാധാരണ പൗരാവകാശങ്ങള്‍ ഈഴവര്‍ക്കും അനുവദിക്കണമെന്നുള്ള അതിവിനീതമായ നിവേദനം ഈഴവര്‍ രാജാവിന് സമര്‍പ്പിച്ചതിനെയാണല്ലോ ഈഴവ മെമ്മോറിയല്‍ എന്നു വിളിക്കുന്നത്. 1896 സപ്തംബര്‍ മൂന്നിനാണ് ഈ ഹര്‍ജി സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടത്. ഇതും ഇതിനു ദിവാന്‍ സുന്ദരയ്യര്‍ നല്‍കിയ വിസ്തരിച്ച മറുപടിയും ഈ ആത്മകഥയില്‍ എടുത്തുചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ട്. ഡോ.പല്‍പ്പുവും സി.വി.കുഞ്ഞുരാമനും ഈ വിഷയങ്ങളില്‍ എഴുതിയ കൃതികളില്‍ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണികളും ഈ പുസ്തകത്തിലുണ്ട്.
വിവേചനങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ച ജാതിസ്പര്‍ദ്ധ നീണ്ടുനിന്ന നായര്‍ ഈഴവ ലഹളകള്‍ക്കു കാരണമായിത്തീര്‍ന്നിരുന്നു. 1903 കാലത്താണ് ഇത് പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടത്. ലഹള ക്രമേണ അസ്തമിച്ചു. ഇത് സമാധാനപരമായ പല മാറ്റങ്ങള്‍ക്ക് തുടക്കമിട്ടു. സാമുദായിക പരിഷ്‌കരണപ്രസ്ഥാനങ്ങളും കേരളകൗമുദി പോലുള്ള പത്രങ്ങളും ഉയര്‍ന്നുവന്നത് ഇതിനു ശേഷമാണ്. ഈ പോരാട്ടത്തിന്റെ പല ഘട്ടങ്ങളിലും സവര്‍ണജാതികളില്‍പ്പെട്ട നീതിബോധവും മനുഷ്യത്വവും ഉള്ള നിരവധി വ്യക്തികളില്‍ നിന്ന് സഹായങ്ങളുണ്ടായി എന്നു സി.കേശവന്‍ ആത്മകഥയില്‍ എടുത്തുപറയുന്നുണ്ട്. പല ഘട്ടങ്ങളിലും ക്രൈസ്തവ അധികാരികളില്‍നിന്നും വിലപ്പെട്ട ഇടപെടലുകളുണ്ടായി. പലരും രാഷ്ട്രീയമായ നിലപാടുകള്‍ എടുത്ത് പുരോഗമനപക്ഷത്തു നിന്നവരാണ്. വേറെ പലര്‍ വ്യക്തിപരമായ സ്‌നേഹസൗഹാര്‍ദ്ദങ്ങളിലൂടെ നീതിയുടെ പക്ഷം നിന്നവരാണ്.
ഈ ആത്മകഥയ്ക്ക് ഒരുപ്രത്യേകത കൂടിയുണ്ട്. ഇതിന് അവതാരിക എഴുതിയത് പ്രക്ഷോഭകാരിയായ പത്രപ്രവര്‍ത്തകനും ഇടതുപക്ഷപ്രവര്‍ത്തകനുമായ കെ.ബാലകൃഷ്ണനാണ്. സി.കേശവന്റെ മകനാണ് കെ.ബാലകൃഷ്ണന്‍. മകന്‍ അച്ഛന്റെ കൃതിക്ക് അവതാരിക എഴുതുന്നതില്‍ പുതുമ ഉണ്ടാകാം. അതിലേറെ ആളുകള്‍ അക്കാലത്ത് അതു ചര്‍ച്ച ചെയ്യാന്‍ കാരണം അച്ഛനും മകനും ശത്രുക്കളെപ്പോലെ രണ്ട് രാഷ്ട്രീയപക്ഷങ്ങളില്‍നിന്നു കലഹിച്ചവരാണ് എന്നുള്ളവരാണ്. കോണ്‍ഗ്രസ് നേതാവും മുഖ്യമന്ത്രിയുമായിരുന്ന സി.കേശവന്റെ മുഖ്യ എതിരാളിയായിരുന്നു ആര്‍.എസ്.പി.നേതാവായിരുന്ന കെ.ബാലകൃഷ്ണന്‍. മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ വീട്ടില്‍ താമസിക്കാന്‍ വിസമ്മതിച്ചു മാറിപ്പാര്‍ത്ത പുത്രനെയാണ് അച്ഛന്‍ അവതാരിക എഴുതാന്‍ ഏല്പിച്ചത്. ചോര വെള്ളത്തേക്കാള്‍ കട്ടിയുള്ളതാണ് എന്നു വെറുതെ പറയുന്നതല്ല. പ്രഗത്ഭ പത്രപ്രവര്‍ത്തകനായ പുത്രനുള്ള അംഗീകാരം കൂടിയായി അച്ഛന്റെ അഭ്യര്‍ത്ഥന.
Also read
https://ml.wikipedia.org/wiki/%E0%B4%B8%E0%B4%BF._%E0%B4%95%E0%B5%87%E0%B4%B6%E0%B4%B5%E0%B5%BB
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)