തൊടുപുഴയ്ക്കടുത്ത് ഒരു കുടുംബത്തെ ഒന്നടങ്കം തല്ലിക്കൊന്നു വീട്ടുപറമ്പിൽ കുഴിച്ചിട്ട സംഭവം കേരളത്തെ ഞെട്ടിച്ചു. ആരെയും ഞെട്ടിക്കുന്ന പൈശാചികതയോടെയാണ് രണ്ടു സ്ത്രീകളെയും മാനസികാരോഗ്യമില്ലാത്ത ഒരു യുവാവിനെയും കുടുംബനാഥനെയും കൊലപ്പെടുത്തിയത്. ഏതാനും നാൾക്കകം പൊലീസ് കൊലയാളികളെ കണ്ടെത്തി. കൊല നടത്താൻ അവർ പറഞ്ഞ കാരണം കേരളത്തെ വീണ്ടും ഞെട്ടിച്ചു. മുന്നൂറു മൂർത്തികളുടെ ബലം, ദുർമന്ത്രവാദം, ദുർമൂർത്തികൾ, മന്ത്രങ്ങളെഴുതിയ താളിയോല, നിധി ശേഖരം.....എത്ര നൂറ്റാണ്ടു പിറകിലാണ് കേരളം ജീവിക്കുന്നത്?
ഇതാദ്യത്തെ സംഭവമല്ല. ഏതാനും മാസം മുമ്പ് ഒരു സംസ്ഥാനതലസ്ഥാനത്ത് യുവാവ് സ്വന്തം കുടുംബത്തെ കൊന്നത് ശരീരവും ആത്മാവും വേർപെടുന്നത് കാണാനായിരുന്നുവത്രെ! ഇതിൽ മനോവിഭ്രാന്തിയുടെ ലക്ഷണങ്ങളുണ്ട്. പക്ഷേ, തൊടുപുഴ സംഭവത്തിൽ അങ്ങനെ യാതൊന്നുമില്ല. തികഞ്ഞ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയും ധൈര്യത്തോടെയും ബുദ്ധിപൂർവവുമാണ് ആ ചെറുപ്പക്കാർ ആറു മാസത്തെ ആസൂത്രണത്തോടെ ഒരു കുടുംബത്തെ ഉന്മൂലനം ചെയ്തത്.
കൂട്ടക്കൊല നടത്താൻ അവരെ പ്രേരിപ്പിച്ച കാരണങ്ങൾ അവർ പോലീസിനോടു പറഞ്ഞത് മാദ്ധ്യമങ്ങൾ വിശദമായി റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. നമ്മളെല്ലാം അതു കൗതുകപൂർവം വായിച്ചു. കൗതുകത്തിനപ്പുറം അതിൽ യാതൊന്നുമില്ലേ? ക്രമേണ മറക്കാവുന്ന മറ്റനേകം സംഭവങ്ങളിൽ ഒന്നു മാത്രമാണോ ഇതും.
കേരളീയസമൂഹത്തെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്ന അതിഗുരുതരമായ ചില രോഗങ്ങളുടെ ലക്ഷണമാണ് ഇത്. രണ്ടു ഘടകങ്ങളാണ് ഈ സംഭവത്തിന്റെ പ്രേരണയായി കാണാനാവുന്നത്. ഒന്ന്, ധനത്തോടുള്ള അത്യാർത്തി. രണ്ട്, അമിതമായ അന്ധവിശ്വാസം. കേരളത്തിന്റെ സവിശേഷമായ നന്മകളുടെ, പുരോഗതിയുടെ തെളിവുകളായ എല്ലാ മുല്യങ്ങളുടെയും ലംഘനങ്ങളും നിഷേധങ്ങളുമാണ് ഇതു രണ്ടും. ഏതാനും ഒറ്റപ്പെട്ട വ്യക്തികൾ എക്കാലത്തും ഇതു പോലെ വഴിതെറ്റിപ്പോയിട്ടുണ്ടാകാം. പക്ഷേ, ഇവർ ഒറ്റപ്പെട്ട വ്യക്തികളല്ല. സമൂഹത്തിൽ ശക്തി പ്രാപിച്ചുവരുന്ന പ്രവണതയുടെ പ്രതീകങ്ങൾ മാത്രമാണ്. ദുർമന്ത്രവാദി ഉണ്ടാകുന്നതുതന്നെ അതിനു ആവശ്യക്കാർ ഉണ്ടാകുമ്പോഴാണ്. ദുർമന്ത്രവാദി കോടീശ്വരനാവുന്നത് ആവശ്യക്കാർ ധാരാളമുണ്ടാകുമ്പോഴാണ്. ദുർമന്ത്രവാദിക്കു ശിഷ്യന്മാർ ഉണ്ടാവുകയും ശിഷ്യന്മാർക്കു സംഘങ്ങൾ ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒരു പക്ഷേ, അവർക്കു ആളെക്കുട്ടാനും ശിക്ഷണം നൽകാനും വാട്‌സ്ആപ്പ് ഗ്രൂപ്പുകളുമുണ്ടാകാം.
ഒരേ സമയം പ്രാചീനകാലത്തെ പ്രാകൃതത്വങ്ങളിലേക്കും വിശ്വാസങ്ങളിലേക്കും, അതേ സമയം അതിനൂതനമായ സാങ്കേതികവിദ്യകളിലേക്കും മനസ്സുകൊടുക്കാനുള്ള അത്യസാധാരണ മനസ്സാണ് കേരളീയരിൽ രൂപം കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. കേരളത്തിൽ ഒരു നവോത്ഥാനകാലം ഉണ്ടായിരുന്നതായി ചരിത്ര-സാമൂഹ്യശാസ്ത്ര പണ്ഡിതരും ബുദ്ധിജീവികളും നിരീക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതു നിഷേധിച്ചവരും ഉണ്ട്. എന്നാലും എല്ലാവരും യോജിക്കുന്ന ചില കാര്യങ്ങളുണ്ട്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ വരവോടെ അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ വെടിയാനും ശാസ്ത്രബോധത്തോടെ കാര്യങ്ങളെ കാണാനും കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കം മുതൽ മലയാളികളുടെ പുതിയ തലമുറയ്ക്കു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ജാതിഭ്രാന്തിനെ അവർ കൈയൊഴിഞ്ഞു. മതാന്ധതയോട് വിട പറഞ്ഞു. മതങ്ങൾതന്നെ നവോത്ഥാനത്തിൽ പങ്കാളികളായി. സ്‌കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസവും ഇംഗ്ലിഷ് പഠനവും കടൽ കടന്നുപോക്കും പോലെ അകറ്റിനിർത്തിയിരുന്ന കാര്യങ്ങൾ പലതും സ്വീകരിക്കുകയും പുരോഗമനത്തിന്റെ പാതയിലേക്കു വരികയും ചെയ്തു.
കേരളം ചവറ്റുകൊട്ടയിലെറിഞ്ഞ പ്രേതങ്ങളും യക്ഷികളും ചാത്തന്മാരും ദുർമന്ത്രവാദികളും ഒടിയന്മാരും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും ഇതാ പുറത്തേക്കു ചാടിയിരിക്കുന്നു. തൊടുപുഴയിലെ യുവാക്കളെ കൂട്ടക്കൊലയ്ക്കു പ്രേരിപ്പിച്ചതും ഇക്കണ്ട അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ പിറകെ പോകുന്നവരെ ഇളക്കിവിടുന്നതും ഒരേ മൂർത്തിയാണ്. പണമാണ് ആ മൂർത്തി. പണത്തോടുള്ള അത്യാർത്തിയാണ് ആ ദുർമൂർത്തി.
സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ പറഞ്ഞ അവസ്ഥയിലുള്ള ഒരു ഭ്രാന്താലയം ആയിക്കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല ഇപ്പോഴും കേരളം. പക്ഷേ, പോക്കു അങ്ങോട്ടാണ്. ഏതെങ്കിലും ഒരു മതത്തിൽ ഒതുങ്ങുന്നതല്ല ഈ പ്രവണത. ഹിന്ദുമതത്തിൽ മാത്രമല്ല ക്രിസ്‌തു മതത്തിലും ഇസ്ലാം മതത്തിലും സമാനമായ അയുക്തികമായ, അതതു മതങ്ങളുടെ തത്ത്വങ്ങൾക്കു നിരക്കാത്ത പല ആചാരങ്ങളും ഉണ്ട്. അവയുടെ സ്വാധീനം കുറയുകയല്ല, കൂടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇവയ്‌ക്കെല്ലാം പ്രചാരം വർദ്ധിക്കുന്നതു കേരളത്തെ ഭ്രാന്താവസ്ഥയിലേക്കു നയിക്കുമെന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമില്ല.
എന്തെങ്കിലും നേടാൻ പണം വാങ്ങുകയും അസാധാരണകാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സ്വാർത്ഥോദ്ദേശ്യങ്ങളുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളാണ് അന്ധവിശ്വാസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം
. മഹാരാഷ്ട്ര സർക്കാർ 2013-ൽ നടപ്പാക്കിയ അന്ധവിശ്വാസത്തിനെതിരായ നിയമം ഒരു പരിധിവരെ ഫലപ്രദമാണ് എന്ന് പലരും അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. എന്തുകൊണ്ടു കേരളം ആ വഴിക്കു ചിന്തിക്കുന്നില്ല. രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്കും വിദ്യാഭ്യാസസ്ഥാപനങ്ങൾക്കും മാദ്ധ്യമങ്ങൾക്കുമെല്ലാം ഇക്കാര്യത്തിൽ വലിയ പങ്കു വഹിക്കാനുണ്ട്. ശാസ്ത്രീയരീതികളിലൂടെ മുന്നോട്ടുപോകാനുള്ള അറിവും ബോധവും ജനങ്ങളിലുണ്ടാക്കാനുള്ള ബാധ്യത ഈ സ്ഥാപനങ്ങൾക്കുണ്ട്. ഇന്ത്യയിൽ അത്ഭുതപ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ പ്രശ്നപരിഹാരം(മാജിക്കൾ റെമഡീസ്) ഉറപ്പുനൽകുകയും അതിന് പണം വാങ്ങുകയും അതു പരസ്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നതു തടയുന്ന ഒരു നിയമം തന്നെയുണ്ട്. ജനങ്ങൾക്കു വിദ്യാഭ്യാസം നൽകുന്ന സ്ഥാപനങ്ങളാണ് മാദ്ധ്യമങ്ങൾ എന്ന് അറിവുള്ളവർ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ആ മാദ്ധ്യമങ്ങൾ തന്നെയാണ് ചാത്തൻസേവ ഉൾപ്പെടെയുള്ള അമാനുഷിക, അയുക്തിക അന്ധവിശ്വാസപ്രവർത്തനങ്ങൾക്കു പ്രോത്സാഹനം നൽകുന്നത്. ഇവയൊന്നും കാണാതിരുന്നു കൂടാ. ഇവയ്‌ക്കെതിരെ ശക്തമായ ചെറുത്തുനിൽപ്പിനു ഇനിയും വൈകിക്കൂടാ.
Editorial written for Thalsamayam daily dt 9 Aug 2018
പരമോന്നത കോടതിക്ക് വിചാരണയോ വിസ്താരമോ വേണ്ടിവന്നില്ല. മീശ എന്ന നോവൽ നിരോധിക്കണമെന്ന ആവശ്യം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഹരജി വിചാരണയ്‌ക്കെടുത്തപ്പോൾ ആദ്യവാദങ്ങൾ കേട്ട ഉടനെതന്നെ കോടതി പറയാനുള്ളതു പറഞ്ഞു. പുസ്തകനിരോധനം സംസ്‌ക്കാരത്തിനു നിരക്കുന്നതല്ല. ഇതു പറഞ്ഞുകൊടുത്താലും അറിയാത്തവർക്ക് ഈ വാക്കുകളുടെ അർത്ഥം മനസ്സിലാവുമോ എന്നറിയില്ല. ആ ആവശ്യം നിയമവിരുദ്ധമാണെന്നോ ഭരണഘടനാവിരുദ്ധമാണെന്നോ അല്ല, അത് ഭാരതത്തിന്റെ സംസ്‌ക്കാത്തിനു നിരക്കാത്തതാണെന്നാണു കോടതി പറഞ്ഞത്. ഇതിനു വലിയ അർത്ഥതലങ്ങളുണ്ട്.
ആർഷഭാരതസംസ്‌ക്കാരത്തെക്കുറിച്ച് വാതോരാതെ സംസാരിക്കുന്നവർക്ക് ഇതു മനസ്സിലാകേണ്ടതാണ്.
"മീശ' എന്ന നോവൽ നിരോധിക്കണമെന്നും അതിന്റെ പ്രതികൾ പിടിച്ചെടുക്കണമെന്നുമാണ് ഹരജിക്കാരൻ കോടതിയിൽ വാദിച്ചത്. അതു മാത്രം പോര, അത് ആഴ്ചകൾക്കു മുമ്പ് പ്രസിദ്ധീരിച്ച മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിന്റെ കോപ്പികൾ പിടിച്ചെടുക്കണമെന്ന ആവശ്യവും ഉന്നയിക്കപ്പെട്ടു. തർജ്ജമ ചെയ്ത വിവാദഭാഗങ്ങൾ കോടതി മുമ്പാകെ ഹാജരാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അതു വായിച്ച, ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ഉൾപ്പെടെയുള്ള ബഞ്ച് ഓരേ അഭിപ്രായമാണ് തൽക്ഷണം പ്രകടിപ്പിച്ചത്. ഇതു രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണം മാത്രമാണ്. അതിന്റെ പേരിലൊന്നും പുസ്തകം നിരോധിക്കാൻ പറ്റില്ല. സംസ്ഥാന സർക്കാറിന്റെ അഭിഭാഷകൻ പുസ്തകനിരോധന ആവശ്യത്തെ എതിർത്തതു സ്വാഭാവികം മാത്രം. കേന്ദ്രസർക്കാർ അഭിഭാഷകനും എതിർത്തു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഹരജിക്കാരുടെ പക്ഷം ഒരു പക്ഷേ അതു പ്രതീക്ഷിച്ചുകാണില്ല. ഹരജിക്കു ഒരു സ്വീകാര്യതയും ഇല്ല എന്നു ബോധ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ അതു പിൻവലിക്കാൻ അവർ തയ്യാറായെങ്കിലും കോടതി അനുവദിച്ചില്ല. നോവലിലെ അദ്ധ്യായം മുഴുവൻ വിവർത്തനം ചെയ്ത് ഹാജരാക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. രണ്ടു വരികൾ ഒഴിച്ച് ബാക്കിഭാഗത്തെക്കുറിച്ച് ഹരജിക്കാർക്കും പരാതി ഇല്ലെന്നിരിക്കേ വ്യത്യസ്തമായ ഒരു നിലപാട് വിചാരണയ്ക്കു ശേഷവും കോടതിക്ക് ഉണ്ടാവില്ല എന്നു പറയാൻ നിയമപാണ്ഡിത്യം വേണ്ട.
ഹിന്ദുമതത്തെയും ക്ഷേത്രങ്ങളെയും പൂജാരിമാരെയും ക്ഷേത്രാരാധന നടത്തുന്ന സ്ത്രീകളെയും അങ്ങേയറ്റം മോശമായി ചിത്രീകരിക്കുന്നതാണ് വിവാദമായ രണ്ടു വരികൾ എന്ന നിലപാടിന്റെ ശരി തെറ്റുകളിലേക്കു കോടതി കടന്നില്ല. ഭൂമി മലയാളത്തിൽ ഇറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആയിരമായിരം പുസ്തകങ്ങളിലെയും സിനിമകളിലെയും സീരിയലുകളിലെയും കോടാനുകോടി വാചകങ്ങളിലും സംഭാഷണങ്ങളിലും മതനിന്ദ എന്നോ ഈശ്വരനിന്ദ എന്നോ സ്ത്രീനിന്ദ എന്നോ രാഷ്ട്രനിന്ദ എന്നോ വ്യാഖ്യാനിക്കാവുന്ന വല്ലതും ഉണ്ടോ എന്നു കണ്ടുപിടിക്കുക മനുഷ്യസാദ്ധ്യമല്ല. അതെല്ലാം ആരെങ്കിലും കുത്തിപ്പൊക്കിയാൽ എന്താവും സ്ഥിതി? കോടതികൾക്കു, പ്രത്യേകിച്ച് സുപ്രിം കോടതിക്കു പിന്നെ വേറെ വല്ലതും ചെയ്യാനാവുമോ?
കോടതി പറഞ്ഞതിനപ്പുറം ചില പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഈ വിഷയത്തിലുണ്ട്. പുസ്തകനിരോധനം ഇപ്പോൾ ലോകത്തു ശക്തി പ്രാപിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രവണതയുടെ സൂചനയാണ് എന്നതാണ് പരമപ്രധാന കാര്യം. ഒരാൾ പറയുക, എഴുതുക ആ ആൾക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള കാര്യങ്ങളാണ്. അതാരും തടയുന്നുമില്ല. അത് അയാളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്. പക്ഷേ, തനിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളതു മാത്രമേ മറ്റുള്ളവരും പറയാവൂ, എഴുതാവൂ എന്നു വാശിപിടിക്കുമ്പോൾ പ്രശ്‌നത്തിന്റെ തലം മാറുന്നു. ഇത്തരം എല്ലാ സാദ്ധ്യതകളെയും ഉൾപ്പെടുത്തിയാണ് നിയമങ്ങൾ നിർമിക്കപ്പെടുന്നത്. തങ്ങൾക്കു ഇഷ്ടമില്ലാത്തതിനെ എതിർക്കാനും എഴുതാനും അവർക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട്.
ഇഷ്ടമില്ലാത്തതിനെ ഇല്ലാതാക്കാൻ അധികാരവും ആൾബലവും ഉപയോഗിക്കുക എന്നതാണ് ഇപ്പോൾ ശക്തിപ്രാപിച്ചു വരുന്ന പ്രവണത. മതമോ ജാതിയോ ആണ് ഇതിനു വേണ്ടി ഉയർത്തപ്പെടുന്ന വാദങ്ങളുടെ കേന്ദ്രബിന്ദു. ഇത് മതവും ജാതിയുമല്ല, രാഷ്ട്രീയവും അധികാരക്കളിയുമാണ് എന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ പ്രയാസമില്ല. "മീശ' നോവലിലെ ഭാഗങ്ങൾ ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയതിലും ഈ രാഷ്ട്രീയലക്ഷ്യങ്ങൾ പ്രകടമാണ്. ഇന്ത്യയിൽ ഹിന്ദുക്കളെ മറ്റെല്ലാവരും ചേർന്ന് അപമാനിക്കാനും നശിപ്പിക്കാനും നോക്കുകയാണെന്ന് പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതിൽ രാഷ്ട്രീയമാണ് മുഖ്യപ്രേരണ എന്നു കാണേണ്ടതുണ്ട്. ക്ഷേത്രവിശ്വാസികൾക്കിടയിൽ ഇതു ഒരു അഭിമാനപ്രശ്‌നമായി ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവന്നതും അത്തരമൊരു ലക്ഷ്യത്തോടെയാണ്. മതനിരപേക്ഷ നിലപാടുകൾ സ്വീകരിച്ച വിശ്വാസികളെ ധർമ്മസങ്കടത്തിലാക്കുന്നതാണ് ഇത്തരമൊരു പ്രചാരം. അതാണ് അതുയർത്തിയവരുടെ ലക്ഷ്യവും. കണ്ടില്ലേ, മതനിരപേക്ഷത മതത്തിന് എതിരാണെന്ന് ഇപ്പോൾ തെളിഞ്ഞില്ലേ എന്ന് ഉച്ചത്തിലുച്ചത്തിൽ പ്രചരിപ്പിക്കുക മതാധിഷ്ഠിത രാഷ്ട്രീയം അധികാരം നേടുന്നതിനും എക്കാലവും നിലനിർത്തുന്നതിനും വേണ്ടി ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നവരാണ്.
ഈ അധികാരരാഷ്ട്രീയക്കളി ഏതെങ്കിലും മതത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്നതല്ല. ഒരു കോളജ് അദ്ധ്യാപകൻ എഴുതിക്കൊടുത്ത പരീക്ഷാചോദ്യത്തിൽ മതനിന്ദ ആരോപിച്ച് നടത്തിയ ഹീനകൃത്യം എന്തെല്ലാം പ്രത്യാഘാതങ്ങളാണു സൃഷ്ടിച്ചത് എന്നു മറക്കാനായിട്ടില്ല. സൽമാൻ റഷ്ദിയുടെ നോവൽ മതനിന്ദയാണ് എന്നു കണ്ടെത്തി നോവലിസ്റ്റിനെ കൊല്ലാൻ ഉത്തരവിട്ട ആയത്തുള്ള ഖൊമേനിയുടെ കല്പന ലോക രാഷ്ട്രീയവ്യവസ്ഥയെത്തന്നെ ദൂരവ്യാപകമായി സ്വാധീനിച്ചു എന്ന് രാഷ്ട്രീയ ചിന്തകന്മാർ വിലയിരുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ലോകമാകെ ഉയർന്ന ഇസ്ലാമിക ഫണ്ടമെന്റലിസത്തിന്റെ വ്യാപനത്തിന്റെ തുടക്കം ഇതാണെന്ന നിരീക്ഷണങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ആ പുസ്തകം ഇന്നും ഇന്ത്യയിൽ സാങ്കേതികമായി നിരോധിക്കപ്പെട്ട അവസ്ഥയിൽതന്നെയാണ്. മീശ വിചാരണയ്ക്കിടയിൽ ഹരജിക്കാർ ഇക്കാര്യം ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിരുന്നു. കോടതി അതിലേക്കു ആഴത്തിൽ ചെന്നില്ല. തീർച്ചയായും ഉന്നയിക്കപ്പെട്ടത് ഗൗരവമുള്ള വിഷയം തന്നെയാണ്.
ഇതിനർത്ഥം "സാത്താന്റെ വചനങ്ങൾ' നിരോധിച്ചതു പോലെ "മീശ"യും നിരോധിക്കണം എന്നല്ല, അതും നിരോധിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല എന്നുതന്നെയാണ്. ഇന്റർനെറ്റിന്റെ ഈ കാലത്ത് നിരോധനങ്ങളിൽ എന്താണ് അർത്ഥം എന്നാണ് സുപ്രിം കോടതി മീശ വിചാരണക്കിടയിൽ ചോദിച്ചത്. സൽമാൻ റഷ്ദിയുടെ പുസ്തകം ചിലപ്പോൾ ഇറാനിലെ ജനങ്ങൾ പോലും ഇപ്പോൾ ഇന്റർനെറ്റിൽ വായിക്കുന്നുണ്ടാവാം.
ഇന്ത്യൻ സംസ്‌ക്കാരമോ ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയോ ഇത്തരം അസഹിഷ്ണുതകളെയും നിലപാടുകളെയും അംഗീകരിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് എല്ലാവരും തിരിച്ചറിയേണ്ട പരമാർത്ഥം. സമൂഹത്തെ കലുഷമാക്കുന്ന വിവാദങ്ങൾ ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവരാതിരിക്കാൻ സാമൂഹ്യബോധമുള്ള വ്യക്തികളും സംഘടനകളും തയ്യാറാകണം. എഴുത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ എതിർപ്പുകളും പ്രതിഷേധങ്ങളും എഴുത്തിൽ തന്നെ ഒതുക്കിനിർത്തണം. അതു തെരുവുകളിലേക്ക് വലിച്ചിഴക്കരുത്. തെരുവിൽ അതു കൈകാര്യം ചെയ്യുക അക്ഷരം വായിക്കുക പോലും ചെയ്യാത്ത, അസംസ്‌കൃത മനസ്സുകളും വികാരങ്ങളും മാത്രമുള്ളവരാകും. അതു സമൂഹത്തെ നാശത്തിലേക്കാണ് നയിക്കുക.
അഭിപ്രായപ്രകടന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വിപ്ലവം തന്നെയാണ് പുതുമാദ്ധ്യമങ്ങൾ. നവ മാദ്ധ്യമങ്ങൾ എന്ന വിഭാഗത്തിൽ ഇന്റർനെറ്റ് മാദ്ധ്യമങ്ങളെല്ലാം ഉൾപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഇന്റർനെറ്റ് വഴി പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തുന്ന മാദ്ധ്യമങ്ങളിൽ ഒരു വിഭാഗം അച്ചടിക്കുന്നില്ല എന്നതൊഴിച്ചാൽ ബാക്കി മിക്ക കാര്യങ്ങളിലും അച്ചടിമാദ്ധ്യമത്തിന്റെ പരമ്പരാഗത രീതികളും മുൻകരുതലുകളും പുലർത്തുന്നവയാണ്. അവയ്ക്ക് എഡിറ്റർമാരുണ്ട്, പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തുന്നത് ശരിയോ എന്ന സൂക്ഷ്മ പരിശോധനയുണ്ട്, ഭാഷപരമായ എഡിറ്റിങ്ങ് ഉണ്ട്. ഇതൊന്നുമില്ലാത്തതാണ് രണ്ടാം വിഭാഗമായ സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമം. ആർക്കും എന്തും എഴുതാം പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്താം. ഒരു എഡിറ്ററുടെയും ഔദാര്യം വേണ്ട. അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സീമാതീതമായ വളർച്ച തന്നെ. പത്തു വർഷമെങ്കിലുമായി ഈ മാദ്ധ്യമവും അതിനോടു ചേർന്നുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യവും വളർന്നു പന്തലിക്കുകയാണ്. എന്താണ് ഇപ്പോഴത്തെ സ്ഥിതി?
സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമം ഉപയോഗിക്കുന്നവരിലും സ്വാഭാവികമായി രണ്ടു വിഭാഗക്കാരുണ്ട്. ഉത്തരവാദിത്തബോധത്തോടെ, തങ്ങളെഴുതുന്നതെല്ലാം സത്യവും മാന്യവും ആണ് എന്ന ഉറപ്പോടെ എഴുതുന്നവർ ധാരാളം. വീണുകിട്ടിയ സ്വാതന്ത്ര്യം ആരെക്കുറിച്ചും എന്തും എഴുതാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമാണ് എന്നു ധരിച്ചുവശായ മറ്റൊരു കൂട്ടം. ആരാണ് ഭൂരിപക്ഷം, ന്യൂനപക്ഷം എന്നു ഉറപ്പായി പറയാനാവാത്ത വിധം സാമൂഹ്യവിരുദ്ധരുടെയും നീച ബുദ്ധികളുടെയും ആധിക്യം സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമലോകത്തെ തന്നെയല്ല, സമൂഹത്തെയാകെ പിടിച്ചുകുലുക്കുകയാണ്. ഇതു കേരളത്തെ മാത്രം ബാധിച്ച വിനയല്ല. ലോകം മുഴുവനുമുണ്ട്. ഏകാധിപത്യ ഭരണകൂടങ്ങൾ ഉള്ള രാജ്യങ്ങളിൽ പ്രശ്‌നമില്ല. മിക്കയിടത്തും സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമത്തിനു പ്രവേശനമില്ല. പ്രവേശനമുള്ളയിടത്ത് അധികൃതരുടെ പൂർണ്ണ നിയന്ത്രണത്തിലാണ് കാര്യങ്ങൾ. കൊച്ചുവർത്തമാനവും നിരുപദ്രവ സാമൂഹ്യവിമർശനവുമായി കഴിഞ്ഞു കൂടുന്നു.
സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമം ഉപയോഗിച്ച് ആരെങ്കിലും ആർക്കെങ്കിലും എതിരെ ചെയ്ത കടുംകൈകൾ വിവരിക്കുന്ന നാലും അഞ്ചും വാർത്തിയുണ്ടാകാറുണ്ട് മിക്ക ദിവസങ്ങളിലെയും പത്രങ്ങളിൽ. സൈബർ പൊലീസ് പൊറുതിമുട്ടിയിരിക്കുന്നു. ഹനാൻ എന്ന കൊച്ചു പെൺകുട്ടിയോട് കാട്ടിയതിന് സമാനമായ നേരത്തെ പലർക്കു നേരെയും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിലൊന്നിൽ കേരള വനിതാ കമ്മിഷൻ അദ്ധ്യക്ഷ എം.സി.ജോസഫൈനെതിരെ നടന്ന സൈബർ ആക്രമണവും ഭീകരമായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം തെറിയാക്രമണങ്ങളാണ്. കേട്ടാലറക്കുന്ന മുട്ടൻ അശ്ലീലങ്ങൾ വ്യാപകം. വീട്ടിന്റെ സ്വകാര്യതയിലിരുന്നു രാത്രി ആർക്കെതിരെയും എന്തും എഴുതിവിടാം, തിരിച്ചൊന്നും ആരും ചെയ്യില്ല. കാരണം, ഒന്നും രണ്ടും പേരല്ല എഴുതുന്നതും സന്തോഷപൂർവം അവ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതും. ആയിരങ്ങൾക്കെതിരെ എങ്ങിനെ കേസ് എടുക്കാനും അറസ്റ്റ് ചെയ്യാനുമൊക്കെ കഴിയും?
സ്ത്രീ വിരുദ്ധതയുടെ ഏറ്റവും വികലവും ക്രൂരവുമായ ലോകമാണ് സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമം എന്നു ലോകം ഇപ്പോൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഏതെങ്കിലും രീതിയിൽ അറിയപ്പെടുന്ന വനിതകൾ മാത്രമല്ല സാധാരണ പെൺകുട്ടികൾ വരെ ആക്രമിക്കപ്പെടുന്നു. ഏതാനും വർഷം മുമ്പ് ബിൽ ക്ലിന്റൻ യു.എസ് പ്രസിഡന്റായിരുന്നപ്പോൾ വൈറ്റ് ഹൗസ് ജീവനക്കാരിയായിരുന്ന മോണിക്ക ലെവിൻസ്‌കിയെ ലോകം അറിഞ്ഞത് നല്ല കാര്യങ്ങൾക്കല്ല. പ്രസിഡന്റുമായി അവർ ലൈംഗികബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടതായിരുന്നു ചർച്ചാവിഷയം. പത്രങ്ങളാണ് അന്ന് അതെല്ലാം പുറംലോകത്തെ അറിയിച്ചത്. ക്ലിന്റൻ സ്ഥാനമൊഴിഞ്ഞ ശേഷം അധികമാരും മോണിക്കയെ ഓർത്തില്ല. ഏതാനും വർഷത്തിനു ശേഷം ടെഡ് എന്ന പ്രസിദ്ധ ഇന്റർനെറ്റ് വേദിയിൽ അവർ തന്റെ ജീവിതാനുഭവം വിവരിച്ചു. സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമങ്ങൾ എങ്ങിനെ തന്റെ ജീവിതം നശിപ്പിച്ചു എന്നവർ കണ്ണീരോടെ പ്രതിപാദിച്ചു ആ പ്രഭാഷണത്തിൽ.
ഇത് ലോകവ്യാപക പ്രതിഭാസമാണ്, അനിയന്ത്രിത പ്രതിഭാസമാണ്. ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള, അറിയപ്പെടുന്ന വനിതാപൊതുപ്രവർത്തകരുടെ അനുഭവങ്ങളും അഭിപ്രായങ്ങളും ശേഖരിച്ചുള്ള വിശദമായ ഒരു പഠനറിപ്പോർട്ട് അറ്റ്‌ലാന്റ എന്നൊരു സ്ഥാപനം പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. വനിതകൾക്കെതിരെ ആക്രമണം നടത്താൻ സൈബർ സാമൂഹ്യവിരുദ്ധർക്ക് പ്രത്യേക വിരുതാണ്.
സമൂഹവും ഭരണകൂടങ്ങളും എന്തു ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്. ഇന്ത്യയിൽ ഒരു ഐ.ടി. നിയമവും അതിൽ ധാരാളം ചട്ടങ്ങളും ഉണ്ട്. ഈ നിയമത്തിലെ സുപ്രധാനമായ ഒരു വ്യവസ്ഥ വിവാദവും കോടതിക്കേസ്സുമെല്ലാമായി ഏറെക്കാലം ചർച്ചയിലുണ്ടായിരുന്നു. ആ നിയമത്തിലെ ഒരു വകുപ്പു പ്രകാരം ഇന്റർനെറ്റ് മാദ്ധ്യമത്തിൽ ആർക്കെങ്കിലും ദോഷകരമായി എന്തെങ്കിലും എഴുതിയാൽ കേസ്സെടുക്കാം എന്നു മാത്രമല്ല അറസ്റ്റ് ചെയ്യാനും വ്യവസ്ഥ ചെയ്തിരുന്നു. മുംബൈയിൽ ബാൽ താക്കറെ മരിച്ചപ്പോൾ നടന്ന ഹർത്താൽ ഉണ്ടാക്കിയ പ്രയാസത്തെക്കുറിച്ച് സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമത്തിലെഴുതിയ രണ്ട് പെൺകുട്ടികളെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തപ്പോഴാണ് സർക്കാരുകൾക്കും പൊതുസമൂഹത്തിനും ഇത്തരം നിയമങ്ങൾ ഗുണത്തേക്കാളേറെ ദോഷം ഉണ്ടാക്കുമെന്നു ബോധ്യപ്പെട്ടത്. എന്നിട്ടും ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. സുപ്രിം കോടതി വേണ്ടി വന്നു 66 എ എന്ന ആ വ്യവസ്ഥ അപ്പടി റദ്ദാക്കാൻ. ശ്രേയ സിംഗാൾ എന്നൊരു വനിതയാണ് അന്നു കോടതിയെ സമീപിച്ചത്. ഈ പ്രശ്‌നം നേരിടാൻ ഭരണഘടനാപരമായ സാധുതയുള്ള നിയമവ്യവസ്ഥ സർക്കാർ ഉണ്ടാക്കണം എന്നാണ് 2017 നവംബറിൽ പ്രഖ്യാപിച്ച വിധിയിൽ സുപ്രിം കോടതി പ്രസ്താവിച്ചത്. കേന്ദ്രം ഇതുവരെ ആ നിയമം ഉണ്ടാക്കിയിട്ടില്ല.
കൃത്യവും വ്യക്തവുമായ നിയമങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചുകൊണ്ടേ ഈ വിപത്തിനെ നേരിടാൻ കഴിയൂ. തങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത് കുറ്റകൃത്യമാണ് എന്നറിയാതെ ചെയ്യുന്നവരെ ബോധവൽക്കരണത്തിലൂടെ നിയമപാലകരായി മാറ്റാൻ കഴിയും. ഒരു ബോധവുമില്ലാത്ത സാമൂഹ്യവിരുദ്ധരെ നിയന്ത്രിക്കാൻ നിയമവും ശിക്ഷയുമല്ലാതെ മറ്റൊന്നില്ല. സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമത്തെ കൊല ചെയ്യാൻ പാടില്ല, അതു നിലനിന്നേ പറ്റൂ.
ജമ്മു-കാശ്മീര്‍ ഇന്ത്യയുടെ അവിഭാജ്യഘടകം തന്നെ, സംശയമില്ല. പക്ഷേ, അത് അകലെയുള്ള പ്രദേശമാണ്. ഭീകരന്മാരും രാജ്യദ്രോഹികളും പാകിസ്താന്‍ പക്ഷക്കാരും പെരുകിയ പ്രദേശം. കൂട്ടക്കൊലകള്‍ നടന്നാല്‍ മാത്രമാണ് നമ്മുടെ പത്രങ്ങള്‍ക്ക് കാശ്മീര്‍ തലക്കെട്ടുകള്‍ ആകാറുള്ളത്. പ്രമുഖനായ കാശ്മീര്‍ പത്രാധിപര്‍ ഷുജാത് ബുഖാരിയെ വെടിവെച്ചുകൊന്നത് നമുക്ക് രണ്ട് കോളം തലക്കെട്ടുപോലുമായില്ല.
റംസാന്‍ മാസം മുഴുക്കെ കാശ്മീരീല്‍ വെടിനിര്‍ത്തല്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു സര്‍ക്കാര്‍. മാസം തീരുന്നതിന് ഒരു നാള്‍ മുമ്പ്, നോമ്പ് അവസാനിക്കുന്നതിനു മിനുട്ടുകള്‍ മാത്രമുള്ളപ്പോള്‍ ശ്രീനഗര്‍ പ്രസ് എന്‍്ക്‌ളേവില്‍ മുഴങ്ങിയ വെടിയൊച്ചകള്‍ ഷുജാത് ബുഖാരിയുടെ ജീവന്‍ കവരുന്നതിന്റേതായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഷുജാത് ബുഖാരിയും നിശ്ശബ്ദനാക്കപ്പെട്ടു. മൂന്നു പതിറ്റാണ്ടിനിടയില്‍ കാശ്മീരില്‍ രാഷ്ട്രീയാക്രമം കവരുന്ന എത്രാമത്തെ ജീവനായിരുന്നു ഷുജാതിന്റേത്? കണക്കുകളുടെ കൃത്യതയില്‍ കാര്യമില്ല. അനേകായിരം ജീവനുകള്‍ പൊലിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. നിരവധി പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ കൊല ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഒരു ദശകത്തിനിടയില്‍ കാശ്മീരില്‍ കൊല്ലപ്പെടുന്ന മിതഭാഷിയും മിതവാദിയുമായ ഏറ്റവും ഉയര്‍ന്ന പത്രാധിപരാണ് ഷുജാത് ബുഖാരിയെന്ന് അദ്ദേഹത്തെ അറിയുന്നവര്‍ നടുക്കത്തോടെ ഓര്‍ക്കുന്നു.
മനില സര്‍വകലാശാലയില്‍ നിന്നു ജേണലിസത്തില്‍ മാസേ്്റ്റഴ്‌സ് ബിരുദം നേടിയ ബുഖാരി വേള്‍ഡ് പ്രസ് ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിന്റെയും സിംഗപ്പൂരിലെ ഏഷ്യന്‍ സെന്റര്‍ ഫോര്‍ ജേണലിസത്തിന്റെയും ഫെലോഷിപ്പുകള്‍ക്ക് അര്‍ഹനായിട്ടുണ്ട്. കാശ്മീരിലെ ഏറ്റവും വലുതും പഴക്കം ചെന്നതുമായ കലാ-സാംസ്‌കാരിക സംഘടനയായി അഡ്ബീ മര്‍കസ് കംറാസിന്റെ അദ്ധ്യക്ഷന്‍ കൂടിയായിരുന്ന അദ്ദേഹം. 1996-ല്‍ തീവ്രവാദി സംഘടനയായ ഇഖ്വാന്‍ തട്ടിയെടുത്ത് ബന്ദിയാക്കിയ 19 പത്രപ്രവര്‍ത്തകരില്‍ ഒരാളായിരുന്നു ഷുജാത്. അന്ന് അദ്ദേഹത്തിനു നേരെ ഉയര്‍ന്ന റിവോള്‍വര്‍ ആരോ തട്ടിനീക്കിയതുകൊണ്ടുമാത്രമാണ് അദ്ദേഹം മരണത്തില്‍നിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടത്. ' ആരാണ് ശത്രു ആരാണ് മിത്രം എന്നറിയാന്‍ കഴിയാത്ത അവസ്ഥയിലാണ് കാശ്മീരിലെ പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍' എന്ന് അദ്ദേഹം അന്നു ആഗോള സംഘടനയായ റിപ്പോര്‍ട്ടേഴ്‌സ് വിത്തൗട്ട് ബോര്‍ഡേഴ്‌സ് പ്രതിനിധികളോട് പറഞ്ഞിരുന്നു.
ദ് ഹിന്ദുവിന്റെ ശ്രീനഗര്‍ ബ്യൂറോ ചീഫ് സ്ഥാനം വെടിഞ്ഞാണ് അദ്ദേഹം ദ് റൈസിങ്ങ് കാശ്മീര്‍ എന്ന പത്രം പത്തുവര്‍ഷം മുമ്പ് ആരംഭിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തന്റെ പിതാവും ഒരു പത്രപ്രവര്‍ത്തകനായിരുന്നു.
ഷുജാത് ബുഖാരി തീവ്രവാദികള്‍ക്കു വേണ്ടിയോ ഇന്ത്യാഭരണാധികാരികള്‍ക്കു വേണ്ടിയോ എഴുതുകയും വാദിക്കുകയും ചെയ്ത പത്രാധിപരായിരിന്നില്ല. അദ്ദേഹം സ്വതന്ത്ര കാശ്മീരിനു വേണ്ടിയും വാദിച്ചിട്ടില്ല. പക്ഷേ, അക്രമങ്ങള്‍ക്കും മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങള്‍ക്കും എതിരെ നിരന്തരം ശബ്ദമുയര്‍ത്തിയിരുന്നു. ഇന്ത്യന്‍ പത്രങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടിയേ അദ്ദേഹം എഴുതിയിരുന്നുള്ളൂ. അവയില്‍ ദ് ഇന്ത്യന്‍ എക്‌സ്പ്രസ്സും ദ് ഹിന്ദുവും പെടുന്നു. ഷുജാത് ബുഖാരി തീവ്രവാദി അക്രമങ്ങള്‍ക്കെതിരെ ഉയര്‍ത്തിയ അതേ കര്‍ക്കശശബ്ദം പാവപ്പെട്ട കാശ്മീരികള്‍ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്ന മനുഷ്യാവകാശലംഘനങ്ങളെക്കുറിച്ചും പൊലീസ്-പട്ടാള അതിക്രമങ്ങളെക്കുറിച്ചും ഉയര്‍ത്തിയിരുന്നു. ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ കാശമീരിലെ മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഐക്യരാഷ്ട്രസഭാ പ്രതിനിധിസംഘം നടത്തിയ അന്വേഷണത്തിന്റെ റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ വസ്തുതകളെക്കുറിച്ചുള്ള തന്റെ അഭിപ്രായങ്ങളും അദ്ദേഹം നിര്‍ഭയം പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഇതിന്റെ പേരില്‍ വിമര്‍ശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുമുണ്ട് അദ്ദേഹം.
ചീഫ് എഡിറ്ററുടെ കൊലപാതകം റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്ത
റൈസിങ്ങ് സ്റ്റാര്‍ പത്രം- 15.6.2018
കാശ്മീരില്‍ ഈ വിധം കൊല്ലപ്പെടുന്ന ആദ്യത്തെ പത്രപ്രവര്‍ത്തകനല്ല ഷുജാത്. പതിനെട്ടു പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ കൊല ചെയ്യപ്പെട്ടതായി കോളമിസ്റ്റ് മനോജ് ജോഷി ഒരു കുറിപ്പില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. 1990-ല്‍ ശ്രീനഗര്‍ ദൂര്‍ദര്‍ശന്‍ തലവന്‍ ലസ്സ കോള്‍ ഈ നിരയില്‍ ആദ്യത്തെ ആളായി. കാശ്മീരി പണ്ഡിറ്റുകളില്‍ നിന്നുയര്‍ന്നു വന്ന അപൂര്‍വം മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകരില്‍ ഒരാള്‍ എന്നതാവാം അദ്ദേഹം കൊലചെയ്യപ്പെടാന്‍ കാരണം. ഒരു വശത്ത് പൊലീസ്-പട്ടാള പക്ഷത്തിന്റെയും മറുവശത്ത് ഭീകരരുടെയും ഭീഷണികള്‍ക്കും സമ്മര്‍ദ്ദങ്ങള്‍ക്കും നടുവില്‍ നിന്നു കൊണ്ടുള്ള അപകടകരമായ പത്രപ്രവര്‍ത്തനമാണ് അവര്‍ നടത്തിപ്പോന്നിരുന്നത്. എന്നിട്ടും അവര്‍ പത്രപ്രവര്‍ത്തനം എന്ന ആവേശം കൈവെടിയാന്‍ കൂട്ടാക്കിയിരുന്നില്ല. വെടിയൊച്ചകള്‍ മുഴങ്ങുന്ന കാശ്്്മീരിലേക്കാണ് ഷുജാത് ബുഖാരിയും പേനയേന്താന്‍ കടന്നുവന്നത്. നിര്‍ഭയം അദ്ദേഹം പത്രപ്രവര്‍ത്തനം തുടര്‍ന്നുപോന്നു. കാശ്മീരില്‍ മാത്രമല്ല ഇന്ത്യയ്ക്കകത്തും പുറത്തും ഏറെ വായനക്കാരുടെ ആദരവ് നേടിയ നിരീക്ഷകനായിരുന്ന ഷുജാത്.
വികസനം മാത്രമാണ് കാശ്മീരിലെ എല്ലാ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്കും ഉള്ള പരിഹാരം എന്ന പ്രധാനമന്ത്രി നിരന്തരം അവര്‍ത്തിക്കുന്ന നയത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തുകൊണ്ട് ഷുജാത് ബുഖാരി മെയ് 25ന് ദ് വയര്‍ ഓണ്‍ലൈന്‍ മാഗസീനില്‍ എഴുതിയ ലേഖനത്തില്‍, കാശ്മീര്‍ പ്രശ്‌നത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയവശം ഒരിക്കലും വിസ്മരിക്കപ്പെട്ടുകൂടെന്നാണ് ആവര്‍ത്തിച്ചു ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയത്. കാശ്മീരില്‍ ഒരു മാസം വെടിനിര്‍ത്തല്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചതിനെ സ്വാഗതം ചെയ്ത് ഷുജാത് ബുഖാരി, അക്രമങ്ങളുടെ അവസാനിക്കാത്ത പരമ്പരകള്‍ക്ക അന്ത്യമാകും ഇതെന്ന പ്രതീക്ഷ പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ, വെടിനിര്‍ത്തല്‍ മാസത്തിന്റെ അവസാനത്തോടെ അക്രമം പുനരാരംഭിക്കുന്നതിന്റെ ആദ്യസൂചനയായി കൊല ചെയ്യപ്പെട്ടത് ഷുതാത് തന്നെ ആയി. വെടിനിര്‍ത്തല്‍ ഇവിടെ അവസാനിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന ശക്തികള്‍ തന്നെയാവണം വെടിയുതിര്‍ത്തതെന്നു കരുതാം. ഭീകരര്‍ എല്ലാം കയ്യടക്കുന്ന നാട്ടില്‍ നിര്‍ഭയം പത്രപ്രവര്‍ത്തനം നടത്തി ജീവാഹുതി ചെയ്ത ഷുജാത് ബുഖാരിക്കു മുന്നില്‍ മുഴുവന്‍ ഇന്ത്യയും ഒരു നിമിഷം ശിരസ്സ് കുനിക്കേണ്ടതുണ്ട്.
പി.ചന്ദ്രശേഖരന്റെ പത്രപ്രവര്‍ത്തന പാരമ്പര്യം അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാട്ടുകാരില്‍ അധികം പേര്‍ക്കൊന്നും അറിയില്ല. അതൊന്നും വിസ്തരിക്കാന്‍ അദ്ദേഹം ഒട്ടും മെനക്കെടാറുമില്ല. പക്ഷേ, അറിയുന്നവര്‍ക്കറിയാം- കേരളത്തിലെ പത്രപ്രവര്‍ത്തന ചരിത്രത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തിനൊരു സ്ഥാനമുണ്ടെന്ന്. ആറു പതിറ്റാണ്ടു മുമ്പ് ബിരുദാനന്തര ബിരുദം കൈയിലിരിക്കെ സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗങ്ങള്‍ക്കൊന്നും ശ്രമിക്കാതെ പത്രപ്രവര്‍ത്തനകാന്‍ മനക്കരുത്തു കാട്ടിയവര്‍ വേറെ എത്ര പേരുണ്ട്?
എന്തുകൊണ്ട് പത്രപ്രവര്‍ത്തകനാകാന്‍ പുറപ്പെട്ടു എന്നു ചോദിച്ചപ്പോള്‍ കോഴിക്കോട് കല്ലായിയിലെ വീട്ടില്‍ വിശ്രമജീവിതം നയിക്കുന്ന ഈ എണ്‍പത്തെട്ടുകാരന്‍ യുവാവിന്റെ ചുറുചുറുക്കോടെ, നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ചരിത്രം വിവരിച്ചുതുടങ്ങി.
ചന്ദ്രശേഖരന് പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുക-
മഹാരാജാസ് കോളേജിലാണ് ആദ്യം പഠിച്ചത്. പൊതുകാര്യങ്ങളില്‍ ഇടപെട്ട് പഠനം കുറെ അവതാളത്തിലായിരുന്നു. ഒരു വര്‍ഷം നഷ്ടപ്പെട്ടെങ്കിലും 1950-ല്‍ ബി.എ. പൂര്‍ത്തിയാക്കി തിരിച്ചുവന്നു. വൈകാതെ ഹിന്ദുസ്ഥാന്‍ ഏറോനോട്ടിക്‌സില്‍ ജോലി കിട്ടിയെങ്കിലും പൊതുകാര്യതാല്പര്യം മനസ്സില്‍നിന്ന് ഒഴിയാത്തതുകൊണ്ട് നാട്ടിലേക്കുതന്നെ മടങ്ങി വേറെ ജോലി നോക്കി. അതിനിടെ പ്രൈവറ്റായി എം.എ. പാസ്സായിരുന്നു. ശാസ്ത്രവും ടെക്‌നോളജിയുമൊന്നും തനിക്കു പറ്റുന്ന പണിയല്ല എന്നറിയാമായിരുന്നു. പത്രപ്രവര്‍ത്തനമോ അധ്യാപനമോ മതി എന്നു തീരുമാനിച്ചു. കോളേജില്‍ അദ്ധ്യാപകനായി ചേരാന്‍ ശ്രമിക്കായ്കയല്ല. കിട്ടിയില്ല.
പഠനകാലത്തുതന്നെ പൊതുപ്രവര്‍ത്തന ബോധം കൊണ്ടു നടന്നതുകൊണ്ട് പത്രപ്രവര്‍ത്തനത്തിലേക്കായി നോട്ടം. കോഴിക്കോട്ട് അക്കാലത്ത് മാതൃഭൂമിയില്‍ ജോലി ചെയ്യുക ആകര്‍ഷകമായ സാധ്യത തന്നെയായിരുന്നു. വേദപണ്ഡിതനും ഗ്രന്ഥകാരനും സാമൂഹ്യപ്രവര്‍ത്തകനുമായിരുന്ന വി.കെ.നാരായണ ഭട്ടതിരിയുടെ മകന്‍ ചന്ദ്രശേഖരന് മാതൃഭൂമിയിലാര്‍ക്കും അപരിചിതനായിരുന്നില്ല. അച്ഛനു മാതൃഭൂമിയുമായി വലിയ അടുപ്പമായിരുന്നു. ഒട്ടനവധി ലേഖനങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം മാതൃഭൂമിയില്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ട് ബിരുദാനന്തര ബിരുദം ഉള്ള ഒരു പത്രപ്രവര്‍ത്തകന്‍ വേണം എന്ന പരിഗണന കൂടിയുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ടാണ് നിയമനം എളുപ്പമായത്. അങ്ങനെ മാതൃഭൂമിയിലെ ആദ്യത്തെ എമ്മെക്കാരനായി ചന്ദ്രശേഖരന്.
വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യതയ്ക്കു അന്നു പത്രപ്രവര്‍ത്തക നിയമനത്തില്‍ വലിയ പ്രാധാന്യമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വാര്‍ത്ത കണ്ടെത്താനും എഴുതാനും ഉള്ള കഴിവേ പരിഗണിച്ചിരുന്നുള്ളു. എന്നാല്‍ ബിരുദാനന്തര ബിരുദം ഉള്ള ഒരാള്‍ വേണമെന്ന പരിഗണനയിലാണ് ചന്ദ്രശേഖരനെ നിയമിച്ചത്. ജേണലിസം പഠിച്ച ഒരാളെങ്കിലും വേണം എന്ന പരിഗണനയിലാണ് കെ.കെ.ശ്രീധരന്‍ നായരെ നിയമിച്ചത്. ശ്രീധരന്‍ നായര്‍ നാഗ്പൂരില്‍ പോയാണ് പത്രപ്രവര്‍ത്തനം പഠിച്ചത്. മാതൃഭൂമിയില്‍ ഈ യോഗ്യതകളുള്ള ആദ്യത്തെ പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ ചന്ദ്രശേഖരനും കെ.കെ.ശ്രീധരന്‍ നായരുമായിരുന്നു. ശ്രീധരന്‍നായര്‍ മാതൃഭൂമിയുടെ എഡിറ്ററായി ഒരു ദശകത്തിലേറെ സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു.
പില്‍ക്കാലത്ത് അറിയപ്പെടുന്ന പത്രപ്രവര്‍ത്തകരായി വളര്‍ന്ന വേറെയും നിരവധി പേര്‍ അന്നു ചന്ദ്രശേഖരന്റെ സഹപ്രവര്‍ത്തകരായിരുന്നു. ടി.വേണുഗോപാലന്‍, വി.എം.കോറാത്ത്്, വി.എം.ബാലചന്ദ്രന്‍ (വിംസി), തങ്കം മേനോന്‍, സുകുമാരന്‍ പൊറ്റക്കാട്, ടി.പി.സി. കിടാവ്, മാധവനാര്‍, സി.എച്ച്്. കുഞ്ഞപ്പ, പി.കെ.രാമന്‍ തുടങ്ങിയ പ്രഗത്ഭര്‍. കെ.പി.കേശവമേനോനായിരുന്നു പത്രാധിപര്‍. മാതൃഭുമി, ചന്ദ്രിക, ദേശാഭിമാനി, പൗരശക്തി തുടങ്ങിയവയായിരുന്നു അന്നു കോഴിക്കോട്ടുണ്ടായിരുന്ന മലയാള പത്രങ്ങള്‍. ദ് ഹിന്ദു, ഇന്ത്യന്‍ എക്‌സ്പ്രസ്, മെയില്‍ എന്നീ ഇംഗ്ലീഷ് പത്രങ്ങള്‍ മദിരാശിയില്‍നിന്നു വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.
അക്കാലത്ത് പത്രങ്ങളെല്ലാം സായാഹ്നപത്രങ്ങളായിരുന്നു. സായാഹ്നപത്രം എന്നാരും വിളിക്കാറില്ലെന്നു മാത്രം. എല്ലാ പത്രങ്ങളും ഉച്ചയ്ക്കുശേഷമാണ് അച്ചടിച്ചിരുന്നത്. സിറ്റിയില്‍ വൈകീട്ടും ഗ്രാമങ്ങളില്‍ പിറ്റേന്നു രാവിലെയുമായിരുന്നു വിതരണം. അമ്പതുകളുടെ അവസാനമാണ് പത്രങ്ങള്‍ ഒന്നൊന്നായി പ്രഭാതപത്രങ്ങളായി മാറിയത്. ദ് ഹിന്ദു, ഇന്ത്യന്‍ എക്‌സ്പ്രസ്, മെയില്‍ എന്നിവയാണ് ഇവിടെ വിറ്റിരുന്ന ഇംഗ്ലീഷ് പത്രങ്ങള്‍. അവ മദ്രാസില്‍നിന്നാണ് എത്തിയിരുന്നത്.
കുറച്ചു പത്രങ്ങളും കുറച്ച് റിപ്പോര്‍ട്ടര്‍മാരും മാത്രമല്ലേ അമ്പതുകളില്‍ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പ്രസ് ക്ലബ്ബോ അത്തരം സംവിധാനങ്ങളോ ഇല്ലെന്നിരിക്കേ എവിടെയാണ് പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ കൂടിയിരുന്നത്? അങ്ങനെ കൂട്ടുകൂടാനൊന്നും പ്രത്യേക സ്ഥലമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇന്നു കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ തമാശ തോന്നും. റിപ്പോര്‍ട്ടര്‍മാര്‍ എല്ലാവരും എല്ലാ ദിവസവും റെയില്‍വെ സ്റ്റേഷനിലാണ് കണ്ടുമുട്ടിയിരുന്നത്. റെയില്‍വെ സ്റ്റേഷന്‍ ഒരു പ്രധാന വാര്‍ത്താകേന്ദ്രമായിരുന്നു. ഐക്യകേരളം ഉണ്ടായ 1956 വരെ കോഴിക്കോട് മദ്രാസ് സ്റ്റേറ്റിലായിരുന്നല്ലോ. മദിരാശി എന്ന ഇന്നത്തെ ചെന്നൈ ആയിരുന്നു മദ്രാസ് പ്രവിശ്യയുടെ തലസ്ഥാനം. അതുകൊണ്ട്, മദ്രാസ് മെയിലായിരുന്നു തലസ്ഥാനവുമായുള്ള പ്രധാന ബന്ധം. എല്ലാ ദിവസവുമുള്ള അതിന്റെ വരവും പോക്കും വലിയ വാര്‍ത്തകള്‍ക്ക് സാധ്യതയുള്ള സംഭവങ്ങളായിരുന്നു. പ്രമുഖന്മാരെല്ലാം വരികയും പോവുകയും ചെയ്തിരുന്നത് മെയിലിലാണ്. മെയിലില്‍ വന്നിറങ്ങുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാരില്‍നിന്നും മറ്റും ധാരാളം വിവരങ്ങള്‍ ലഭിക്കുമായിരുന്നു. അതു കൊണ്ട് എല്ലാ റിപ്പോര്‍ട്ടര്‍മാരും മെയില്‍ വരുന്ന സമയത്ത് സ്റ്റേഷനിലെത്തും.
പത്രപ്രവര്‍ത്തനസംഘടന
മലബാറില്‍ പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്ക് സംഘടന ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ട്രെയ്ഡ് യൂണിയന്‍ സ്വഭാവമുള്ള സംഘടന പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്ക് പറ്റിയതല്ല എന്ന മനോഭാവമാണ് പത്രനടത്തിപ്പുകാര്‍ക്കു മാത്രമല്ല പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്കും അന്നുണ്ടായിരുന്നത്. എന്നിട്ടും 1955-ല്‍ കോഴിക്കോട്്് മലബാര്‍ വര്‍ക്കിങ്ങ് ജേണലിസ്റ്റ് അസോസിയേഷന്‍ എന്ന സംഘടന ജന്മമെടുത്തു. ചന്ദ്രശേഖരനായിരുന്നു സംഘടനയുടെ മുഖ്യസ്ഥാപകന്‍. മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിന്റെ പത്രാധിപരായിരുന്ന എന്‍.വി.കൃഷ്്ണവാരിയരുടെ വീട്ടില്‍ നടന്ന യോഗത്തിലാണ് സംഘടന ജനിക്കുന്നത്. അദ്ദേഹം കുടുംബസമേതം താമസിച്ചിരുന്നത് ക്രിസ്ത്യന്‍ കോളേജിന്റെ ഭാഗത്തുള്ള ഒരു വീട്ടിലായിരുന്നു. വീട് എന്നൊന്നും വിളിച്ചുകൂടാ. ഒരു ഷെഡ്ഡ്. മാതൃഭൂമി പത്രക്കെട്ടുകളും മറ്റും സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന സ്ഥലം. ദേശാഭിമാനിയിലെ കുറെ പത്രപ്രവര്‍ത്തകരും മലയാള മനോരമയുടെ മലബാര്‍ ലേഖകന്‍, പില്‍ക്കാലത്ത് സാഹിത്യ-പത്രപ്രവര്‍ത്തന രംഗങ്ങളില്‍ ഏറെ പ്രശസ്തനായ സി.പി.ശ്രീധരനും ആണ് പങ്കെടുത്തിരുന്നത്. ശുഷ്‌കമായ സദസ്സായിരുന്നു. എന്‍.വി.യെ പ്രസിഡന്റായും ചന്ദ്രശേഖരനെ സിക്രട്ടറിയായും തിരഞ്ഞെടുത്തു. സി.എച്ച് മുഹമ്മദ് കോയ അന്നു ചന്ദ്രിക പത്രാധിപരായിരുന്നു. അദ്ദേഹം രാഷ്ട്രീയ പ്രവര്‍ത്തനത്തിനാണ് കൂടുതല്‍ സമയം ചെലവഴിച്ചിരുന്നത്. ഏറെ ശ്രമിച്ചിട്ടും മാതൃഭൂമിക്കാര്‍ ആരും സഹകരിച്ചില്ല. ഇംഗ്ലീഷ് പത്രലേഖകരും വിട്ടുനിന്നു. പൊതുവെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു തോന്നല്‍ ഇത് ഇടതുപക്ഷക്കാരുടെ ഒരു സംഘടനയാണ് എന്നതായിരുന്നു. മിക്കവരും വിട്ടുനിന്നത് ആ കാരണത്താലാണ്. അതില്‍ കുറച്ചെല്ലാം ശരി ഇല്ലാതില്ല. ആശയങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടി പോരടിക്കുമായിരുന്നുവെങ്കിലും പത്രപ്രവര്‍ത്തകര്‍ തമ്മില്‍ ഒരു സാഹോദര്യം ഉണ്ടാക്കാം നിലനിര്‍ത്താം എന്ന ബോധമുണ്ടാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞതാണ് സംഘടനയുടെ പ്രധാന മെച്ചം. പില്‍ക്കാലത്ത് ശക്തമായ ഒരു പത്രപ്രവര്‍ത്തനപ്രസ്ഥാനം കേരളത്തില്‍ രൂപം കൊണ്ടതിന്റെ ആണിക്കല്ലുകളില്‍ ഒന്നാണു അന്നേ ഉറപ്പിച്ചതെന്നു പറയാം. കേരളത്തിലെ ആദ്യ പത്രപ്രവര്‍ത്തക യൂണിയന്‍ സംഘാടകരില്‍ ഇന്നു അവശേഷിക്കുന്നത് ചന്ദ്രശേഖരന് മാത്രമാണെന്ന് അധികം പേര്‍ക്കറിയില്ല.
തിരുവനനന്തപുരത്തും എറണാകുളത്തും രൂപവല്‍ക്കരിച്ച വര്‍ക്കിങ്ങ് ജേണലിസ്റ്റ്‌സ് യൂണിയനുകളുമായ മലബാര്‍ യൂണിയന്‍ സഹകരിച്ചിരുന്നു. അവയുടെ യോഗങ്ങളില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ പോയതും ഓര്‍ക്കുന്നു. അക്കാലത്താണ് ആദ്യത്തെ പത്രപ്രവര്‍ത്തക വേജ് ബോര്‍ഡ് രൂപവല്‍ക്കരിക്കുന്നത്. 1956 ല്‍ മദ്രാസില്‍ ഇതിന്റെ ഹിയറിങ്ങ് നടന്നപ്പോള്‍ മലബാര്‍ യൂണിയന്റെ പ്രതിനിധികള്‍ പങ്കെടുത്തു. മദ്രാസിലേക്കു നിവേദനവുമായി പോയത് ചന്ദ്രശേഖരനും രാമനുണ്ണി മേനോനും സി.എച്ച്. മുഹമ്മദ് കോയയുമായിരുന്നു. നന്നായി കേസ് പ്രസന്റ് ചെയ്തു. ഇതു സംഘടനയ്ക്ക് വലിയ അംഗീകാരമായി മാറി . അസോസിയേഷനു മാന്യത കൈവരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു. ചൊവ്വര പരമേശ്വരന്‍, പി.വിശ്വംഭരന്‍, പെരുന്ന കെ.എന്‍.നായര്‍, സി.പി.മമ്മു തുടങ്ങിയവര്‍ കൊച്ചിയിലും തിരുവനന്തപുരത്തും വര്‍ക്കിങ്ങ് ജേണലിസ്റ്റ് യൂണിയന്‍ സ്ഥാപിക്കുന്നതില്‍ മുന്‍കൈ എടുത്തവരില്‍ ചിലരാണ്.
എന്‍.വി.യുടെ വീടും ദേശാഭിമാനി ഓഫീസുമായിരുന്നു കോഴിക്കോട്ടെ സംഘടനയുടെ പ്രധാനസങ്കേതങ്ങള്‍. ദേശാഭിമാനി ഓഫീസ് കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള പ്രവര്‍ത്തനം മാതൃഭൂമിക്കാര്‍ക്ക് അത്ര ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല എന്നതു സത്യമാണ്. എങ്കിലും സംഘടന കുറച്ചുകാലം മുന്നോട്ടുപോയി. കെ.യു.ഡബ്‌ള്യൂ.ജെ. യുടെ വരവിന് അരങ്ങൊരുക്കുക എന്നതാണ് ഈ യൂണിയന്‍ നിര്‍വഹിച്ച പ്രധാന കര്‍ത്തവ്യമെന്നു ചന്ദ്രശേഖരന് കരുതുന്നു. ചന്ദ്രശേഖരന് 1957 -ല്‍ മാതൃഭൂമി വിട്ടു. കൂടുതല്‍ ശമ്പളം എന്നതായിരുന്നു ആകാശവാണിയില്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടറായി ചേരാനുള്ള പ്രധാന പ്രേരണ. അന്നു ചന്ദ്രശേഖരന് മാതൃഭൂമിയില്‍ മുന്നൂറു രൂപ മാസശമ്പളം ലഭിച്ചിരുന്നു. നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടി അലവന്‍സ് വേറെ കിട്ടി. അതു നല്ല ശമ്പളമായിരുന്നു. കോളേജ് അധ്യാപകര്‍ക്കുപോലും ഇതിനടുത്ത് ശമ്പളം ലഭിച്ചിരുന്നില്ല. സി.പി.ശ്രീധരനാണ് പിന്നെ സംഘടനയുടെ ചുമതല വഹിച്ചത്. സംഘടന ക്രമേണ നിഷ്‌ക്രിയമായി.
ആകാശവാണിയുടെ കേരളത്തിലെ ആദ്യത്തെ റിപ്പോര്‍ട്ടര്‍ ആയിരുന്നു ചന്ദ്രശേഖരന്. തിരുവനന്തപുരത്താണ് ലേഖകനായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചത്. 1957-ലാണ് ആകാശവാണിക്ക് മലയാള വാര്‍ത്ത ഉണ്ടാകുന്നത്. പത്രങ്ങളുടെ ലേഖകര്‍ക്കൊപ്പമായിരുന്നു പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നതെങ്കിലും അവര്‍ക്ക് ആകാശവാണി ലേഖകന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം അത്ര ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. പത്രത്തില്‍ വാര്‍ത്ത പിറ്റേന്നേ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനാവൂ. റേഡിയോ അത് അന്നു തന്നെ നാട്ടില്‍ പാട്ടാക്കും. ഇതുതന്നെ അപ്രിയത്തിനു കാരണം. ഈ വിരോധം അധികകാലം തുടര്‍ന്നില്ല. ദേശാഭിമാനി ലേഖകനായിരുന്ന പവനനും മാതൃഭൂമിയുടെ പി.ആര്‍.വാരിയര്‍, ചൊവ്വര പരമേശ്വരന്‍ തുടങ്ങിയവരും നല്ല സഹായം ചെയ്തു എന്നു ചന്ദ്രശേഖരന് ഓര്‍ക്കുന്നു.
പത്രറിപ്പോര്‍ട്ടറുടെ ജോലിയും ആകാശവാണി റിപ്പോര്‍ട്ടറുടെ ജോലിയും തമ്മില്‍ വലിയ അന്തരം ഉണ്ടെന്നു ചന്ദ്രശേഖരന് വിശദീകരിച്ചു. സര്‍ക്കാറിന് പ്രിയങ്കരമായതു മാത്രമേ അതില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കൂ. വര്‍ക്കിങ്ങ് ജേണലിസ്റ്റ് ആയിരുന്ന താന്‍ പിന്നെ 'ലര്‍ക്കിങ്ങ്' (പതുങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന) ലേഖകന്‍ ആയി എന്നു പലരും പരിഹസിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു എന്നു ചന്ദ്രശേഖരന് ഓര്‍ക്കുന്നു. സര്‍ക്കാര്‍ സ്ഥാപനത്തിന്റെ ലേഖകന്‍ എന്ന നിലയില്‍ ഒരുപാട് പരിമിതികള്‍ ഉണ്ടല്ലോ. എക്‌സ്‌ക്ലൂസീവുകളും സ്‌ക്കൂപ്പുകളും വേണ്ട. സര്‍ക്കാറിന്റെ കാഴ്ചപ്പാട് അവതരിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു പ്രധാന ദൗത്യം. അടിയന്തരാവസ്ഥക്കാലത്ത് കോഴിക്കോട്ട് ഔദ്യോഗിക സെന്‍സര്‍ ആകാശവാണിയിലായിരുന്നാണ് പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നത്. ആകാശവാണി ലേഖകര്‍ക്ക അതുകൊണ്ടു പ്രശ്‌നമൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും പത്രങ്ങളുടെ ലേഖകര്‍ക്ക് ഏറെ കഷ്ടപ്പാടുണ്ടായതും ഓര്‍ക്കുന്നു. സര്‍ക്കാറിന്റെ നയങ്ങളെ പുകഴ്ത്തിയാല്‍ മതി ആകാശവാണിക്ക്, കള്ളം കെട്ടിച്ചമക്കാനൊന്നും ആരും നിര്‍ബന്ധിച്ചിരുന്നില്ല.
അടിയന്തരാവസ്ഥയുടെ അവസാനം നടന്ന തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ പ്രധാനമന്ത്രി ഇന്ദിരാഗാന്ധി പരാജയപ്പെട്ട വാര്‍ത്ത വെളിപ്പെടുത്താന്‍ ഫലപ്രഖ്യാപനം കഴിഞ്ഞ് മണിക്കൂറുകള്‍ക്കു ശേഷവും ആകാശവാണി കൂട്ടാക്കാതിരുന്നതിന്റെ പിന്നിലെ കഥകളൊന്നും ചന്ദ്രശേഖര്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്ക് അറിയില്ല. അതു യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ആകാശവാണിയുടെ പ്രഖ്യാപിതനിയങ്ങള്‍ക്കുതന്നെ എതിരായിരുന്നു; ഫലം പ്രഖ്യാപിക്കുമ്പോഴും അടിയന്തരാവസ്ഥ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു എന്നതാണ് സ്ത്യം.
കോഴിക്കോട് ലേഖകനായും ചന്ദ്രശേഖരന് പ്രവര്‍ത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. കോഴിക്കോടിന്റെ ഭാഗമായി കണക്കാക്കിയിരുന്നതുകൊണ്ട് ലക്ഷദ്വീപില്‍ വല്ലപ്പോഴും റിപ്പോര്‍ട്ടിങ്ങിന് പേകേണ്ടി വരാറുണ്ട്. പ്രധാനമന്ത്രിയും മറ്റും വന്നപ്പോഴുണ്ടായ അനുഭവങ്ങളും ചന്ദ്രശേഖരന് ഓര്‍ക്കുന്നു. ലക്ഷദ്വീപില്‍നിന്നു ടേപ്പ് കൊണ്ടു വന്നാലേ വി.വി.ഐ.പി.യുടെ പ്രസംഗവും മറ്റും റേഡിയോവില്‍ പ്രക്ഷേപണം നടത്താന്‍ പറ്റൂ. വി.ഐ.പി.ക്കു ആവശ്യമുള്ള സാധനങ്ങളും മറ്റും കൊണ്ടുവന്നിരുന്ന ഹെലിക്കോപറ്ററില്‍ വേണം ടേപ്പുകളുമായി കോഴിക്കോട്ടെത്താന്‍. ആകാശവാണിയുടെ ലേഖകനായതുകൊണ്ട് കേന്ദ്രസര്‍ക്കാറിന്റെ ഈ ഹെലികോപ്റ്ററില്‍ യാത്ര നിഷ്പ്രയാസം അനുവദിക്കപ്പെട്ടു. പക്ഷേ, യാത്ര സ്വന്തം റിസ്‌കിലാണ് നടത്തേണ്ടതെന്നു അധികൃതര്‍ ഓര്‍മിപ്പിക്കാറുണ്ട്- ചന്ദ്രശേഖരന് ഓര്‍ത്തു. നാലുവട്ടം ഇങ്ങനെ ആകാശയാത്ര വേണ്ടിവന്നിരുന്നു.
മുപ്പത്തിമൂന്നു വര്‍ഷം വാര്‍ത്തകളുടെ ലോകത്ത് ജീവിച്ച ചന്ദ്രശേഖരന് പിന്നെ ഇപ്പോള്‍ മുപ്പത്തിമൂന്നു വര്‍ഷമായി കുടുംബകാര്യവും നാട്ടുകാര്യവുമായി കോഴിക്കോട്ട് സജീവസാന്നിദ്ധ്യമാണ്. ഭാരതീയ വിദ്യാഭവന്‍ കോഴിക്കോട് കമ്മിറ്റി മെമ്പറാണ് അദ്ദേഹം. മുമ്പ് വൈസ് പ്രസിഡന്റായിരുന്നു. ആത്മീയ കാര്യങ്ങളിലാണ് ഏറെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. മൂന്നു പുസ്തകങ്ങള്‍ രചിച്ചിട്ടുണ്ട്.മൂന്നും ആധ്യാത്മിക വിഷയത്തില്‍.
1930 മെയ് 21 ന് ജനനം. തൃശ്ശൂര്‍ ദേശമംഗലം വരവൂര്‍ കപ്ലിങ്ങാട് സ്വദേശി
വേദപണ്ഡിതനും ഗ്രന്ഥകാരനും സാമൂഹ്യ പ്രവര്‍ത്തകനും ആയിരു വി.കെ. നാരായണ ഭട്ടതിരിയുടെ മകന്‍.
ഇക്കണോമിക്‌സില്‍ എം.എ. ബിരുദം നേടി 1953-ല്‍ മാതൃഭൂമിയില്‍ സബ് എഡിറ്ററായി ചേര്‍ന്നുു.
1955-ല്‍ മലബാര്‍ വര്‍ക്കിങ്ങ് ജേണലിസ്റ്റ് അസോസിയേഷന്‍ സ്ഥാപിച്ചു. മലബാറിലെ ആദ്യത്തെ പത്രപ്രവര്‍ത്തക സംഘടന-
1957 മുതല്‍ 1985 വരെ ആകാശവാണിയില്‍ പത്രപ്രവര്‍ത്തകന്‍-
ഭാര്യ രാമനാട്ടുകര പിലാത്തറ തറവാട്ടിലെ കല്യാണിക്കുട്ടി.
താമസം കോഴിക്കോട് കല്ലായിയിലെ വീട്ടില്‍
രണ്ട് മക്കള്‍-റിട്ട. കമോഡര്‍ (നേവി) ജയരാജ്, പ്രൊഫ. ഡോ.കേശവദാസ്. (ശ്രീ ചിത്ര മെഡിക്കല്‍ ട്രസ്റ്റ്)
